Διήμερο εκδηλώσεων της Attack Θεσσαλονίκης, Παρ 9= Σαβ 10 Μάη

Θεσσαλονίκη: Πρωτομαγιά – αγώνες ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής! Πέμ. 1/5, Καμάρα 10.30πμ

Πρωτομαγιά 2025

Πέμπτη 1 Μάη – Καμάρα 10.30πμ

Αγώνες ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, της φτώχειας, του πολέμου

• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, ΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ!
• ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ στο Έγκλημα των Τεμπών. Έξω η Ηellenic Τrain. Δημόσιες, ασφαλεΙς, μεταφορές
• ΑΥΞΗΣΕΙΣ-1200 κατώτατο μισθό
• ΜΑΖΙΚΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ, ΜΟΝΙΜΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Εκδήλωση ΕΛΜΕ-ΣΕΠΕ για το ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ – Μιλάνε Μ. Καρυστιανού, Π. Ασλανίδης, Ν. Μαρκάτος. Τετ. 30/4/2025, 6.30μ.μ., Πολυτεχνείο ΑΠΘ

Γ΄ ΕΛΜΕ-Θ

Ε΄ ΕΛΜΕ-Θ

Β΄ ΣΕΠΕ

ΣΤ΄ ΣΕΠΕ

Ζ΄ ΣΕΠΕ

ΣΕΠΕ Λαγκαδά

Θεσσαλονίκη, 10/4/2025

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ, ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ,

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ!

ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΑΠΡΙΛΗ, 6.30μμ, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

("Αμφιθέατρο Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ")

ΟΜΙΛΗΤΕΣ :

- Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος Συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών

- Παύλος Ασλανίδης, αντιπρόεδρος Συλλόγου συγγενών θυμάτων Τεμπών

- Νίκος Μαρκάτος, Χημικός Μηχανικός, πρώην πρύτανης ΕΜΠ

- Εκπρόσωποι των σωματείων μας

Δύο χρόνια μετά το πολύνεκρο έγκλημα των Τεμπών, η κυβέρνηση συνεχίζει την προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος που συντελέστηκε, παρόλο που οι γονείς των αδικοχαμένων παιδιών δεν σταμάτησαν όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουν με στοιχεία να αποκαλύπτουν τις ευθύνες πολιτικών προσώπων και της κυβέρνησης. Οι συγκλονιστικές μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό, εξέφρασαν τη λαϊκή οργή για την κυβέρνηση της Ν.Δ αναφορικά με τις πραγματικές  συνθήκες κάτω από τις οποίες 57 άνθρωποι –στην πλειονότητά τους νέοι– έχασαν τη ζωή τους.

Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν και μετά την ιστορική απεργία στις 28 Φλεβάρη, που δημιουργεί νέα ελπιδοφόρα δεδομένα στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Δεκάδες χιλιάδες λαού διαδήλωσαν ξανά και ξανά στους δρόμους και πήραν μέρος σε συναυλίες διαμαρτυρίας και εκδηλώσεις – συζητήσεις   σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και όλες τις μεγάλες πόλεις, ανταποκρινόμενοι/ες στο  κάλεσμα εργατικών σωματείων, οργανώσεων, συλλογικοτήτων και φοιτητικών συλλόγων.

Η κυβέρνηση,  η ΕΕ, η HELLENIC TRAIN, η διοίκηση του ΟΣΕ, οι «θεσμοί» και η «ανεξάρτητη»  δικαιοσύνη χέρι-χέρι κάνουν, από την πρώτη στιγμή, ό,τι μπορούν για να συγκαλύψουν το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης του σιδηρόδρομου, για να  μείνουν οι πολιτικοί και ηθικοί αυτουργοί στο απυρόβλητο και να μην τιμωρηθούν οι ένοχοι για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στα Τέμπη.

Σήμερα η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, που εγκατέλειψαν στο έλεός του χωρίς  κανένα μέτρο ασφαλείας τον ήδη υποβαθμισμένο και ιδιωτικοποιημένο σιδηρόδρομο, που μπάζωσαν τον τόπο του δυστυχήματος, που έσπευσαν να εξαφανίσουν και να καταστρέψουν τα στοιχεία, κλονισμένοι από τις μαζικές κινητοποιήσεις, προχωρούν σε μια σειρά τερτίπια για να σταματήσουν την αφύπνιση του λαϊκού παράγοντα. Και τι δεν έχουν κάνει! Συνωμοσιολόγους αποκαλούσαν όσους μιλούσαν για παράνομο φορτίο, κατήγγειλαν τους χαροκαμένους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους ότι εργαλειοποιούν τα Τέμπη, ότι έχουν πολιτικές σκοπιμότητες, για να μειώσουν την απήχηση που έχει μέσα στο λαό και στη νεολαία ο αγώνας που δίνουν για να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος των Τεμπών.

Σήμερα, μετά την αποτυχία τους να ανακόψουν τις αντιστάσεις και την οργή του λαού, καθώς και μετά την αποτυχία της νέας προσπάθειας που έκαναν όπως ο ανασχηματισμός και η προανακριτική που έστησαν, προχωρούν σε νέα αναβαθμισμένη επίθεση για να διασπάσουν την αγωνιστική ενότητα στο λαό που δημιούργησαν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις. Επαναφέρουν το αφήγημα «των ελαίων σιλικόνης» ως αιτία για τη φωτιά που οδήγησε στο θάνατο μαζικά νέων παιδιών και συνανθρώπων μας, μετά τη σύγκρουση των δύο τρένων! Θα αποτύχουν και τα νέα σχέδιά τους γιατί βρίσκονται πια προ των ευθυνών τους υπό το βάρος της τεράστιας λαϊκής κινητοποίησης. 

Η οργή για το δυστύχημα προστίθεται στην ήδη μεγάλη αγανάκτηση  για την κυβερνητική πολιτική που διαχρονικά φέρει ευθύνη για το έγκλημα και το μόνο που μπορεί να  υποσχεθεί στο λαό είναι ακρίβεια, φτώχεια, κοινωνικό αποκλεισμό, πλειστηριασμούς, φόβο και πόλεμο. 

Το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, είναι η πιο τραγική  εκδήλωση του χαρακτήρα των ιδιωτικοποιήσεων των κοινωνικών αγαθών και της μεγιστοποίησης του  κέρδους πάση θυσία, δηλώνει ευθαρσώς ότι η ζωή μας δεν έχει καμία αξία. Κάθε  άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί με τα θύματα του τρένου και τους συγγενείς τους,  γιατί τα Τέμπη είναι ένα έγκλημα του κέρδους επάνω στη ζωή. 

Πλευρές αυτές της πολιτικής αποτελεί και το μπαράζ αντιεκπαιδευτικών μέτρων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης (Ωνάσεια, «Ακαδημίες», ιδιωτικά ΑΕΙ, διεθνές απολυτήριο-ΙΒ, αξιολόγηση, Εθνικό Απολυτήριο, διευθυντές – μάνατζερ με υπερεξουσίες, ελεύθερη επιλογή σχολείου, εξετάσεις PISA, κ.ά.) που αποδομούν το δημόσιο σχολείο και τα δημόσια πανεπιστήμια και προωθούν την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της παιδείας. Επιβεβαιώνουν ότι η Κυβέρνηση της Ν.Δ. αποτελεί τον πιο ακραιφνή διώκτη των δημόσιων κοινωνικών αγαθών και της δημόσιας εκπαίδευσης.

Ο ΛΑΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ  ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ!

Οι γονείς και οι συγγενείς των αδικοχαμένων παιδιών και όσων έχασαν τη ζωή τους, αλλά και οι επιζήσαντες, μετά από δύο χρόνια προσπαθειών, σήμερα με την ενθάρρυνση του λαϊκού παράγοντα, συνεχίζουν τον αγώνα τους για να μην περάσει η συγκάλυψη, για να φτάσουν μέχρι το τέλος, στην τιμωρία των ενόχων, όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Έχουμε χρέος μαζί τους να συμπορευτούμε! Απευθυνόμαστε σε όλους τους συναδέλφους μας και τους καλούμε να δώσουμε τη μάχη για την επιτυχία του αγώνα.

Να πάρουμε την υπόθεση της ανατροπής της πολιτικής τους στα  χέρια μας με την οργάνωση του λαού και της νεολαίας. Με αγωνιστική κλιμάκωση απάντηση σε όσους πιστεύουν πως  η οργή του λαού και της νεολαίας θα κατευναστεί με την πάροδο του χρόνου.  Με αιτήματα που θα συνδυάζουν την τιμωρία των ενόχων για τα Τέμπη και τη  δικαίωση των συγγενών των δολοφονημένων του εγκλήματος των Τεμπών με  μέτρα υπέρ του λαού. 

ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ  ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ! Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

• Να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη. Να τιμωρηθούν οι ένοχοι (φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί) και όσοι συνέργησαν στη συγκάλυψη.

• Όχι σε ιδιωτικοποιήσεις Παιδεία, υγεία, ρεύμα, συγκοινωνίες, αποκλειστικά δημόσια αγαθά για όλο το λαό.

• Να φύγει τώρα η ιταλική HELLENIC TRAIN. Να επιστρέψει τώρα ο σιδηρόδρομος στο δημόσιο και με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο.

• Ανατροπή της κυβέρνησης και της δολοφονικής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, της λιτότητας, της φτώχειας και του πολέμου, καθώς και όλων των παραλλαγών αυτής της πολιτικής, με τους αγώνες του κινήματος.

Τα ΔΣ ΕΛΜΕ – ΣΕΠΕ

Σύσκεψη για μια ταξική Πρωτομαγιά, Πέμπτη 24 Απρίλη, 7μμ ΕΔΟΘ

ΣΥΣΚΕΨΗ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Πέμπτη 24 Απρίλη, 7μμ ΕΔΟΘ

Η φετινή Πρωτομαγιά σε όλο τον κόσμο σηματοδοτεί την ανάγκη της εργατικής τάξης να παλέψει σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη περίοδο για τους λαούς. Η ένταση των ανταγωνισμών σε παγκόσμιο επίπεδο, ο οικονομικός πόλεμος σε όλο τον πλανήτη, η ένταση των πολεμικών συγκρούσεων, η γενοκτονία στη Γάζα, η "πολεμική οικονομία" και το reARM Europe, πρέπει να βρουν διεθνιστική εργατική απάντηση, δίνοντας στις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις ένα ταξικό, μαχητικό χαρακτήρα.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι από τους πρώτους ενεργούς συμμέτοχους στα πολεμικά σχέδια και μέτωπα. Γενικεύει την αντεργατική επίθεση με τις αποφάσεις για απογείωση των εξοπλιστικών δαπανών και ταυτόχρονο κόψιμο των κονδυλίων για τα κοινωνικά αγαθά που μαζί με την έκρηξη

ακρίβειας και την άρνηση αυξήσεων των μισθών στους εργαζόμενους κάνουν τη ζωή μας αβίωτη. Σ' αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση εντείνει την επίθεση της στους εργαζόμενους καθώς μαζί με την ακραία λιτότητα επιμένει και προσπαθεί να επιταχύνει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις στα κοινωνικά αγαθά και τη δημόσια περιουσία ενώ εντείνει την προπαγάνδα επιδιώκοντας να πάρει ρεβάνς από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη. Σ' αυτή την κατεύθυνση επιτίθεται στους αγώνες και τους αγωνιζόμενους με απολύσεις συνδικαλιστών και στο δημόσιο, δυνητική αργία και πειθαρχικά σε απεργούς στην εκπαίδευση, δίνοντας απόλυτη ασυδοσία στους εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα.

Το εργατικό κίνημα έχει ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη να απαντήσει στην επίθεση και να συνεχίσει τους αγώνες για την ανατροπή της πολιτικής του πολέμου της φτώχειας, της καταστολής και της κυβέρνησης που την υλοποιεί και κάθε επόμενου διαχειριστή της ίδιας πολιτικής.

Στη σύσκεψη θα συζητηθούν:

- η διοργάνωση του συλλαλητηρίου την 1η Μάη με σωματεία κι εργατικές συλλογικότητες

- η στήριξη των αγωνιζόμενων κλάδων για αυξήσεις μισθών και συντάξεων - ΣΣΕ - ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις - ενάντια στην ακρίβεια και τη λεηλασία των εισοδημάτων των εργαζόμενων - ενάντια στην επέλαση της εμπορευματοποίησης των αγαθών (παιδεία, υγεία κλπ) - για το δικαίωμα στην απεργία.

- η συμβολή στο κίνημα αλληλεγγύης στα Παλαιστινιακό λαό με συλλαλητήριο στην επέτειο της Νάκμπα (15 Μάη) και ενάντια στην συνεχιζόμενη σφαγή και εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου: Οι λαϊκοί αγώνες και το Πολυτεχνείο έριξαν τη Χούντα των συνταγματαρχών, της άρχουσας τάξης και των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ

Οι λαϊκοί αγώνες και το Πολυτεχνείο έριξαν τη Χούντα των συνταγματαρχών, της άρχουσας τάξης και των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ

Η στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 επιβλήθηκε από τη σύμπλευσης της ελληνικής άρχουσας τάξης με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Το πραξικόπημα οργανώθηκε από το βαθιά αντιδημοκρατικό μετεμφυλιακό καθεστώς για να αναχαιτίσει το ανερχόμενο λαϊκό κίνημα που βγήκε στο προσκήνιο με τα Ιουλιανά το 1965. Η Χούντα στηρίχτηκε στις πλάτες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, του στρατού, της Εκκλησίας, των μηχανισμών καταστολής και των διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Το χουντικό καθεστώς ταυτίστηκε πλήρως με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όπως φάνηκε και από την τελευταία της πράξη τον Ιούλη του 1974, το πραξικόπημα στην Κύπρο, που στόχο είχε να την κάνει νατοϊκή βάση και έτσι άνοιξε τον δρόμο στην τουρκική εισβολή. Η Χούντα χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο καταστολής του λαϊκού κινήματος και θωράκισης της καπιταλιστικής εξουσίας. Την έριξε μόνο ο ανυποχώρητος αγώνας του λαού, με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 – μια πράξη λαϊκής ηρωικής αντίστασης, που συνεχίζει να εμπνέει.

Σήμερα, η κυβέρνηση, τα συμφέροντα που τη στηρίζουν και η Πρεσβεία επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία, αποσυνδέοντας τη Χούντα από τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των εφοπλιστών, ξεπλένοντας τα πολιτικά της στηρίγματα, τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-CIA και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, «αποχρωματίζοντας» τη λαϊκή αντιδικτατορική πάλη σε μια υπεράσπιση του σημερινού κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Από την άλλη οι δυνάμεις της «προοδευτικής» διαχείρισης (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας, ΜΕΡΑ25) αποσιωπούν τον ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Το ΚΚΕ επιμένει στην ανιστόρητη θέση του περί μη εμπλοκής των ΗΠΑ στο πραξικόπημα, που λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και αφοπλιστικά για το λαϊκό κίνημα. Ειδικά στη σημερινή κρίσιμη εποχή που τα επιθετικά πολεμικά σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι κορυφαία απειλή για την ειρήνη τόσο στην περιοχή μας, την ανατολική Ευρώπη, τη Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, όσο και διεθνώς.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τιμά τους αντιδικτατορικούς αγώνες και καλεί σε συνέχιση του αγώνα:

• Ενάντια στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον εθνικισμό.

• Ενάντια στην επίθεση στις κοινωνικές κατακτήσεις, τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες που έχει εξαπολυθεί στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και των μονοπωλίων.

• Ενάντια στην παραχάραξη της Ιστορίας από τα ακροδεξιά δεκανίκια της ΝΔ και του κεφαλαίου, τις ποικιλώνυμες «ομάδες αλήθειες» και το φασιστικό παρακράτος που με την κραυγή «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» αθωώνουν τα εγκλήματα της Χούντας για να πολεμήσουν κάθε λαϊκό αγώνα στο σήμερα.

• Για την έξοδο από ΝΑΤΟ και ΕΕ, το ξήλωμα των βάσεων, και την απεμπλοκή από τους πολέμους σε Ουκρανία και Γάζα.

• Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, με την εξουσία και τον πλούτο στα χέρια των εργαζομένων.

Τιμή και υπόκλιση σε όσους και όσες αγωνίστηκαν. Ο αγώνας συνεχίζεται!

Αντικαπιταλιστική Αριστερά: Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν;

 

Μιχάλης Ρίζος

Το πρώτο τρίμηνο του 2025 έχει μπει με καταιγισμό εξελίξεων που σοκάρουν.

Ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός οδεύει προς την απόλυτη βαρβαρότητα είναι πλέον ορατό από πολλούς.

Ότι η χώρα μας, που ιστορικά βρίσκεται πάντα στο σταυροδρόμι μεγάλων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, προετοιμάζεται ταχέως για ισχυρή συμμετοχή σε μια γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση είναι επίσης γεγονός.

Ότι ταυτόχρονα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένας αδυσώπητος κοινωνικός πόλεμος χωρίς οδό διαφυγής εντός του υφιστάμενου πλαισίου είναι αδιαμφισβήτητο.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη διορατικότητα ούτε αναλυτική ικανότητα για να συμπεράνει ο μέσος εργαζόμενος ότι το ζοφερό παρόν δίνει τη θέση του σε ένα ακόμα πιο ζοφερό μέλλον και ότι το σημερινό σύστημα δεν αφήνει ούτε ελάχιστες χαραμάδες αισιοδοξίας.

Και μπορεί βέβαια να μην «απλώνεται το φάντασμα του κομμουνισμού» πάνω σε έναν καπιταλισμό που απογειώνει την εκμετάλλευση, καταστρέφει τη φύση, εκμαυλίζει συνειδήσεις και ετοιμάζει νέα αλληλοσφαγή των λαών, σίγουρα όμως το φάντασμα της «δικαιοσύνης», του «αντισυστημισμού», ακόμα και της ριζοσπαστικής «αντι-πολιτικής» είναι παρόν. Πόσο πιο καθαρά να το θέσει η 28/2;

Φυσικά εκτός από τα φαντάσματα υπάρχουν κι οι βρυκόλακες. Ο πολύμορφος νεοφασισμός, εντός και εκτός κυβερνήσεων, εντός και εκτός αστικών κοινοβουλίων, δυτικού και ανατολικού τύπου, κάνει εξίσου ηχηρή την παρουσία του, διαμορφώνει τις πολιτικές εξελίξεις και συμπληρώνει την κρατική τρομοκρατία απέναντι στο εργατικό και γενικότερα το μαζικό κίνημα.

Το ερώτημα είναι η στάση της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς μπροστά σε αυτές τις ιστορικές εξελίξεις.

Δεν θα πέφταμε πολύ έξω αν διαπιστώναμε ότι ένα μεγάλο μέρος της δυσκολεύεται να αντιληφθεί την αλλαγή κατάστασης, το ανώτερο επίπεδο αναμέτρησης και απαιτήσεων της ταξικής πάλης στο οποίο καλούμαστε να συμμετέχουμε. Διότι πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την επιμονή σε ξεπερασμένες και ηττημένες τακτικές, σε παρελθοντολογικό προγραμματικό λόγο, σε αυτοαναφορικότητες και παράλληλες πρωτοβουλίες αυτοεπιβεβαίωσης, σε απεγνωσμένες προσκολλήσεις με διαχειριστικές δυνάμεις ή θραύσματα της κυβερνώσας «αριστεράς»;

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:

1ο) Η Ευρώπη, θέατρο των δύο παγκοσμίων πολέμων στον 20ο αιώνα, ντύνεται ξανά στο χακί. Γιγάντια ποσά προϋπολογίζονται για εξοπλισμούς στην ΕΕ, οι πολεμικές ιαχές πληθαίνουν ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός μας καλεί να (ξανα)γίνουμε «κρέας για τα κανόνια τους» λέγοντας χωρίς περιστροφές:

«Το δίλημμα κανόνια ή βούτυρο που έβαζε για χρόνια η αριστερά σήμερα είναι λάθος».

Σε αυτή τη συνθήκη, υπάρχουν δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που εξακολουθούν να φαντασιώνονται μια Ευρώπη της ειρήνης και του κοινωνικού κράτους και δεν τολμούν να βάλουν ευθέως το στόχο για απειθαρχία στα προγράμματα σταθερότητας, ρήξη και έξοδο από την ΕΕ.

Απ' την άλλη μεριά το ΚΚΕ ενώ καταδικάζει την αύξηση των εξοπλισμών, στην πράξη διαχωρίζει τις πολεμικές δαπάνες σε δαπάνες «εσωτερικού» και «εξωτερικού», θεωρώντας τις πρώτες αποδεκτές αφού προστατεύουν τα εθνικά, κυριαρχικά δικαιώματα.

2ο) Ο πόλεμος των δασμών και η όξυνση των ανταγωνισμών ως προϊόν της αντίφασης ανάμεσα στην υπερσυσσώρευση αναξιοποίητων κερδών και την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους (κέρδος vs κέρδους !), αναδεικνύει το κρυμμένο μυστικό της εκμετάλλευσης και της υπεραξίας, την αδυσώπητη και θεμελιώδη αντίθεση ιδιοκτητών και παραγωγών, την ταξική πάλη ως κινητήριο μοχλό της Ιστορίας. Αντί όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς (αλλά και το ΚΚΕ) να θέσουν εργατικούς στόχους, δηλαδή ζήτημα κερδών, ιδιοκτησίας, κλεμμένου πλούτου και να διεκδικήσουν ΣΣΕ με αυξήσεις κόντρα στο δημοσιονομικό σύμφωνο και τον κανόνα της «χρυσής κερδοφορίας», μείωση χρόνου εργασίας, εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση, συγκαλύπτουν τη βασική αντίθεση υπερτονίζοντας και αυτονομώντας γεωστρατηγικές διαφορές, εθνοτικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς, ακόμα και συνωμοσίες για να εξηγήσουν τη βαρβαρότητα του σημερινού καπιταλισμού. Ούτε την καταγγελία της σύμβασης με τη δολοφονική Hellenic train δεν τολμούν να θέσουν ως άμεσο αίτημα.

3ο) Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης επιστρέφει εκδικητικά στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής αφού στα χέρια τους γίνεται όπλο καταστροφής και όχι μέσο ευημερίας, ισότητας, ειρήνης, απελευθέρωσης των εργαζομένων.

Η «τεχνητή» νοημοσύνη γιγαντώνει την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, ρίχνει το μέσο ποσοστό κέρδους και οξύνει έτσι τους ανταγωνισμούς και τον εργασιακό μεσαίωνα αντί να μειώνει το χρόνο εργασίας και να σπάει τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

Η ενέργεια από παραγωγική δύναμη βελτίωσης της κοινωνικής ζωής εμπορευματοποιείται πλήρως και επιδεινώνει την κλιματική καταστροφή, την ενεργειακή φτώχεια, τους ανταγωνισμούς.

Η πρόοδος στην Ιατρική και τις υπόλοιπες θετικές επιστήμες αντί να μειώνει την παιδική θνησιμότητα, τους θανάτους από πείνα, τα λοιμώδη νοσήματα, τις ψυχικές νόσους, τα εργατικά εγκλήματα και τις νόσους φθοράς, τα απογειώνει, ενώ εμπορευματοποιεί ακόμα και τη μητρότητα, την τεκνοθεσία, τη θέση στη ΜΕΘ ή τη λίστα για ένα χειρουργείο.

Αντί το σύνολο της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς (αλλά και το ΚΚΕ) να αντιμετωπίσει την τεχνολογική πρόοδο με όρους εμπιστοσύνης στη δύναμη των παραγωγών του πλούτου και των δημιουργών των επιστημονικών επιτευγμάτων, να συντονιστεί για τη μείωση του χρόνου εργασίας και ένα νέο ΣΙΚΑΓΟ της εποχής μας, να επιχειρήσει να αποτινάξει από αυτήν τα δεσμά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του κράτους της, στέκεται αμήχανα, την αποθεώνει ή τη δαιμονοποιεί, θεωρεί ότι μπορεί να τη διαχειριστεί κοινωνικά χωρίς την αλλαγή ιδιοκτήτη.

4ο) Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε φάση προχωρημένης παρακμής με εντεινόμενες τάσεις αστάθειας. Η 28 Φλεβάρη έδειξε ότι εκτεταμένα λαϊκά τμήματα έχουν πάρει διαζύγιο από αυτό, ιδιαίτερα βέβαια από την κυβέρνηση της ΝΔ και τα κόμματα που κυβέρνησαν και συναινούν στην (διακομματική) πολιτική της.

Επιπλέον, παρότι αντιφατικά και με αρκετές αυταπάτες, βάζουν στο στόχαστρο το βαθύ κράτος και τις δομές εξουσίας. Από το κοινοβούλιο των αντιλαϊκών νόμων μέχρι τη δικαστική εξουσία και από τους διεφθαρμένους θεσμούς μέχρι τις δυνάμεις καταστολής. Στο πλαίσιο αυτό, αντί όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς να θέσουν ζήτημα ανατροπής της κυβέρνησης στη χρονική στιγμή ανόδου της λαϊκής δράσης και παράλληλα να συγκροτήσουν ενιαία και ενωτικά, πλατιά όργανα ανυπακοής και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και των φορέων της (που θα μπορούσαν να εξελιχτούν σε όργανα επιβολής της θέλησης των εργαζομένων), ορισμένοι ξαναεπιχειρούν παναριστερά μέτωπα κορυφής, εκλογικές συμμαχίες για το κοινοβούλιο, ευκαιριακές συγκολλήσεις ή «δυνάμωμα του κόμματος» δηλ. business as usual. Στην ουσία τρομάζουν μπροστά στην εισβολή του λαϊκού παράγοντα και την ενδεχόμενη ανατροπή της πολιτικής κανονικότητας.

-Τα παραπάνω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά και δείχνουν ότι τμήματα της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς αναπαράγουν για το «κίνημα των Τεμπών» την ίδια συζήτηση με τις «πλατείες». Αν δεν δει κανείς σε αυτές τις απότομες εισβολές των εργαζομένων και της νεολαίας στο πολιτικό προσκήνιο τις πραγματικές τάσεις και τις φλέβες ριζοσπαστικοποίησης θα φοβάται διαρκώς τον κόσμο, θα φοβάται την «αστάθεια», τους «τυχοδιωκτισμούς» και τους «λαϊκισμούς».

Δεν υπάρχει κίνημα χωρίς αυταπάτες (και απάτες). Δεν υπάρχει κίνημα χωρίς εσωτερική διαπάλη. Δεν υπάρχει όμως και κίνημα χωρίς δυνατότητα ανατροπών και ισχυρών ρηγμάτων στην αστική πολιτική και εξουσία.

Στο αίτημα πχ για «Δικαιοσύνη» εκφράζεται και η τάση για θεσμική αντιμετώπιση της διαφθοράς και η τάση μάχης κατά της δικαστικής εξουσίας.

Στο σύνθημα «Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους» εκφράζεται και η τάση γενικολογίας και απλής αξιακής διαμαρτυρίας και η τάση συγκεκριμένης μάχης ενάντια στη συγκεκριμένη κατάσταση, δηλαδή η μάχη να μειωθούν – εξαλειφτούν τα κέρδη των πλουσίων για να αυξηθούν οι μισθοί και τα εισοδήματα των φτωχών.

Στο σύνθημα «Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις» εκφράζεται και η τάση αποφυγής της σύγκρουσης (με το ιδεολόγημα «τι δημόσιο τι ιδιωτικό το ίδιο είναι στον καπιταλισμό») και η τάση που απαιτεί εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των κοινωνικών αγαθών, με κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και ακύρωση όλων των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια.

Στο σύνθημα «Καμιά συγκάλυψη» εκφράζεται και η τάση προσφυγής στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, τις προανακριτικές επιτροπές, τους αδιάφθορους πολιτικούς και η τάση της συνολικής ρήξης με την κυβέρνηση και την αστική εξουσία από τη σκοπιά της εργατικής δημοκρατίας και της λαϊκής δικαιοσύνης-τιμωρίας.

Εξαρτάται και από μας το τι θα επικρατήσει. Η Αναγέννηση αναζήτησε καύσιμα από την ελληνική αρχαιότητα πριν φτάσει στο Διαφωτισμό και τη Γαλλική επανάσταση, ο ΜΑΡΞ αναζήτησε καύσιμα από την προσωκρατική υλιστική φιλοσοφία και την ιδεαλιστική διαλεκτική πριν φτάσει στο Μανιφέστο, το Κεφάλαιο και θεμελιώσει το κίνημα της Κομμούνας και του Οκτώβρη. Χρέος μας είναι τα γενικόλογα, πρωτόλεια, ιδεατά και διφορούμενα ίσως παραπάνω συνθήματα να τα κάνουμε συγκεκριμένο πρόγραμμα ανατροπής για τα εργατικά συμφέροντα.

-Όσο η αριστερά της ανατροπής δίνει τη θέση της στην αριστερά «της σύνεσης» δεν θα μπορέσει ποτέ να αντιληφθεί τα ιστορικά άλματα. Οι συσχετισμοί γι' αυτήν θα (νομίζει ότι) αλλάζουν ήρεμα, σιγά-σιγά κι ελεγχόμενα και γι αυτό δεν θα αλλάζουν ποτέ. Δεν θα φταίει πάλι ο λαός λοιπόν όταν αναζητήσει αλλού «αντισυστημικές λύσεις» από τους μεταμφιεσμένους τυχοδιώκτες της αστικής πολιτικής.

-Το πολιτικό κενό είναι σήμερα υπαρκτό και μεγάλο. Η κοινωνική δυσφορία, οι μάχες του κινήματος, ο αστικός ολοκληρωτισμός, η συναίνεση της ρεφορμιστικής αριστεράς και η πολιτική αυτοκατάργηση του ΚΚΕ (που δεν σταματάει να μιλάει για αγώνες όχι όμως για πολιτική ανατροπή) έχουν συμβάλει σε αυτό. Δεν θα κρατήσει για πολύ.

Η ευθύνη επομένως των μαχόμενων δυνάμεων είναι μεγάλη. Και το πραγματικό δίλημμα συνοψίζεται στο εξής: Αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής αριστεράς στο υπάρχον πολιτικό κενό και τη ρεφορμιστική κρίση ή πάλι πρόσδεσή της σε ένα «μεγαλύτερο», κοινοβουλευτικό ή δυνάμει κοινοβουλευτικό πόλο της θεσμικής αριστεράς για να παρέμβουμε (τι αυταπάτη!) στα πλατιά ακροατήρια;

Ας μιλήσουμε ανοιχτά. Ο κατακερματισμός των δυνάμεων, οι αμβλυμένοι στόχοι, η συμπόρευση με ρεφορμιστικά κόμματα, η άρνηση κινηματικής και απεργιακής κλιμάκωσης βάζουν φρένο στην αυτοτελή αντικαπιταλιστική παρουσία και πρόταση διεξόδου για τη χειμαζόμενη εργατική τάξη. Λογικές που στο όνομα του αντισεχταρισμού αρνούνται το αντικαπιταλιστικό μέτωπο οδηγούν κατευθείαν στην εξ αριστερών ενσωμάτωση.

Μια νέα μετωπική συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς είναι ανάγκη των καιρών. Σε ποια βασικά σημεία;

Α) Ως τώρα ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων επέλεγε την τακτική της κινηματικής δράσης που πολιτικά συμπληρώνονταν με την προσκόλληση στη ρεφορμιστική αριστερά (πχ ΣΥΡΙΖΑ, ΜέΡΑ25) για ανάσες ανακούφισης και μετριασμού της αντιλαϊκής επίθεσης, ενώ παρέπεμπε την αντικαπιταλιστική στρατηγική για το μέλλον.

Στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα απαιτείται άμεση αντικαπιταλιστική τακτική, πρόγραμμα, δράση και μέτωπο, με αυτοτέλεια και με πλατιά απεύθυνση στον μαχόμενο και πολιτικά «άστεγο» κόσμο της αριστεράς και των κινημάτων από τη σκοπιά της κομμουνιστικής στρατηγικής και απελευθέρωσης.

Β) Σήμερα, δεν υπάρχουν περιθώρια για μοναχικές διαδρομές. Είναι η ώρα να κάνουμε σοβαρά βήματα στην συγκρότηση ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου. Νέο διευρυμένο αντικαπιταλιστικό μέτωπο που θα συνδυάζει το κεκτημένο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη δημιουργική συμβολή όλων των δυνάμεων εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κατανοούν τις ανάγκες της περιόδου, στοχεύουν στη βελτίωση των προγραμματικών θέσεων και του σχεδίου δράσης, τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Δεν μας ταιριάζουν οι διπλοί σχεδιασμοί για να τη βγει ο ένας στον άλλο. Δεν μας ταιριάζει η αδυναμία ενιαίας δράσης με ένα αυτοτελές σχέδιο στο εργατικό και μαζικό κίνημα.

Γ) Είναι καταστροφική και ουτοπική η πρόταση της πολιτικής συμπόρευσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25 που διατυπώνουν κάποιες δυνάμεις (Μετάβαση κλπ). Άλλο η κοινή δράση στο κίνημα παρόλο που κι αυτή συναντά αρκετά εμπόδια. Η πρόταση αυτή αντικαθιστά την πολιτική με τον συνδικαλισμό και στην ουσία είναι πρόταση «μέσου όρου», πρόταση νέου ΣΥΡΙΖΑ. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η στάση απέναντι στην ΕΕ, την κυβέρνηση, τις πολεμικές δαπάνες, το δημοσιονομικό σφαγείο είναι ή δεν είναι απαράβατα στοιχεία μιας τέτοιας συμπόρευσης;

Πώς μπορεί σε αυτά να ενταχθεί το ΚΚΕ που εξοβελίζει την αντικαπιταλιστική τακτική σε σχέδια νόμου για το κοινοβούλιο και το ΜέΡΑ 25 της τεχνοφεουδαρχίας και της ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής; Η πολιτική είναι μάχη πραγματικότητας ή ευσεβών πόθων;

Δ) Η εμπειρία από την υγεία, τα κινήματα και τα πρόσφατα εντυπωσιακά εκλογικά αποτελέσματα του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή σε ΕΙΝΑΠ, ΟΕΝΓΕ δείχνουν ότι η ανατρεπτική πολιτική γραμμή μπορεί να ενώνει αλλά και αντίστροφα ότι η ένωση δημιουργεί πιο προωθητικούς όρους ανατροπής.

Ο λαός το πήρε απόφαση. Κάποιοι ήδη έχουν κινήσει. Εμείς;

Δημοσιεύτηκε στην Παντιέρα

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Όλοι και όλες στην αντιφασιστική συγκέντρωση στο Μετρό Μανιάτικα

Όλοι και όλες στην αντιφασιστική συγκέντρωση στο Μετρό Μανιάτικα

την Δευτέρα 14/4, στις 18:30

ανακοίνωση πολιτικών οργανώσεων και αγωνιστών

Ως κάτοικοι και εργαζόμενοι του Πειραιά, το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης προσπάθειας επανεμφάνισης των νεοναζί στις γειτονιές μας. Εκτός από κρεμασμένα πανό και μηνύματα σε τοίχους, τον τελευταίο μήνα έχουν εμφανιστεί στους δρόμους του Πειραιά, σε μικρές συγκεντρώσεις με τα διακριτικά και τα συνθήματα της, καταδικασμένης ως εγκληματική οργάνωση, Χρυσής Αυγής. Ταυτόχρονα, η πρόσφατη δολοφονική επίθεση με μαχαίρι σε 2 μετανάστες στην Αργυρούπολη όπως και ο ξυλοδαρμός 2 αγωνιζόμενων μαθητών σε διάστημα περίπου ενός χρόνου, μαρτυρούν την ύπαρξη ενεργών φασιστικών πυρήνων σε πολλές γειτονιές.

Η πύκνωση των εμφανίσεων φασιστικών μορφωμάτων και η επανεμφάνιση της ακροδεξιάς ρητορικής στον δημόσιο λόγο δεν αποτελεί φαινόμενο απομονωμένο στις περιοχές μας. Ενισχύεται πρώτα από όλα από την εκλογική νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ και τις ακραία ρατσιστικές και αντιλαϊκές επιθέσεις που εξαπολύει τους λίγους μήνες που βρίσκεται στην εξουσία (μαζικές απελάσεις μεταναστών κ.ά.). Και φυσικά έρχεται ως συνέχεια της συνολικής ακροδεξιάς στροφής σε όλη την Ευρώπη, μιας Ευρώπης της οποίας τα σύνορα, από τον Έβρο μέχρι τη Μεσόγειο, έχουν γίνει ένας απέραντος τάφος για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και που βάφει ολοένα και περισσότερο τα χέρια της με αίμα εξοπλίζοντας και διευκολύνοντας το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ.

Δεν είναι τυχαία άλλωστε η προκλητική αλλά ταυτόχρονα δηλωτική τοποθέτηση Βορίδη στο Υπουργείο Μετανάστευσης, που δίνει το πράσινο φως στην ελληνική κυβέρνηση να βαθύνει ακόμα περισσότερο την απάνθρωπη, δολοφονική λογική των push backs, πρακτική που εκτός των άλλων κόστισε τη ζωή σχεδόν 700 ανθρώπων στο ναυάγιο της Πύλου και πιο πρόσφατα έπνιξε 8 ανθρώπους στη Λέσβο.

Η απειλή του πολέμου σε συνδυασμό με την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος διάδοσης του φασιστικού δηλητηρίου. Σε μία περίοδο που ο λαός βιώνει την επίθεση του κεφαλαίου με τρόπο δυσβάσταχτο, που έχει εκτοξευθεί η ακρίβεια, σε μία περίοδο που ζήσαμε τον τεράστιο ξεσηκωμό, μετά το έγκλημα των Τεμπών, ενάντια στις πολιτικές που συγκαλύπτουν, δολοφονούν, ξεπουλάνε τα δημόσια αγαθά, η κυβέρνηση και το κεφάλαιο αναζητούν τρόπους να καταστείλουν τη λαϊκή οργή. Χέρι με χέρι λοιπόν έρχεται και η προσπάθεια επανεμφάνισης φασιστικών ομάδων, ως το μακρύ χέρι του κράτους.

Πέρα από την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών που θρέφουν τον φασισμό, η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρέχει απλόχερα δεκάδες προνόμια στους φυλακισθέντες Χρυσαυγίτες, όπως άδειες και αποφυλακίσεις, επιτρέπουν στον Κασιδιάρη να πραγματοποιεί διαδικτυακές εκπομπές μέσα από τη φυλακή κ.ά. Καθώς η κρίση βαθαίνει, είναι στοίχημα για το αντιφασιστικό κίνημα να μην αφήσει ούτε σπιθαμή γης στους φασίστες και να δημιουργήσει κοινότητες αγώνα και αντίστασης ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που υφίσταται.

Οφείλουμε να μην εφησυχάσουμε. Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε μια νίκη-σταθμό, επιστέγασμα ενός μεγάλου και πολυετούς αγώνα. Ξέρουμε καλά ότι τον φασισμό δεν τον πολεμάμε μέσα μόνο μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Δίνουμε τη μάχη σε όλα τα πεδία, με κυρίαρχο αυτό του δρόμου.

Σε αυτή την κατεύθυνση, καλούμε τη Δευτέρα 14 Απριλίου σε αντιφασιστική συγκέντρωση, στις 18.30 στον σταθμό μετρό Μανιάτικα.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Εργατική Λέσχη Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Κομμουνιστική Απελευθέρωση

νΚΑ

ΟΚΔΕ Σπάρτακος

ΣΕΚ

Αντιφασίστες-τριες