Για την ανασυγκρότηση της Ανατρεπτικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς - Η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 Ψωμί, παιδεία, ειρήνη, ελευθερία

Ενάντια στον πόλεμο, το νέο ευρωσύμφωνο, τα κέρδη

Για την ανασυγκρότηση της ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Συντρόφισσες/ σύντροφοι

1. Οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου βρίσκονται αντιμέτωποι με τα ιστορικά προβλήματα και τις άλυτες αντιθέσεις του καπιταλιστικού κόσμου. Δέχονται μεγάλη επίθεση στην προσπάθειά του να τα ξεπεράσει. Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε τελματώδη στασιμότητα στηριζόμενη περισσότερο από ποτέ σε ασταθείς ισορροπίες.

Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών έχουν ως τραγική κατάληξη την κλιμάκωση και την επέκταση πολεμικών συρράξεων, δείχνοντας ότι δεν έχουν παροδικό χαρακτήρα. Η γενική τάση διαγράφει την είσοδο σε μια νέα πολεμική εποχή του καπιταλισμού.  ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σέρνουν τον χορό της στροφής στον πόλεμο, με στόχο να χρησιμοποιήσουν την στρατιωτική τους υπεροπλία για την ανάσχεση της μείωσης της οικονομικής τους δύναμης και της κρίσης της πολιτικής τους ηγεμονίας.

Τραγική επιβεβαίωση όλων αυτών είναι η συνεχιζόμενη ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ουκρανία που κλιμακώνεται επικίνδυνα, ακόμη και με την πυρηνική εμπλοκή ως ενδεχόμενο, η γενοκτονία στην Γάζα που διεξάγει το Ισραήλ με την άμεση στήριξη των ΗΠΑ και δεκάδες εστίες πολέμου με εμπλοκή των αντιμαχόμενων για την ηγεμονία μπλοκ.

H EE προωθεί ένα νέο «Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Διαρθρωτικό Σχέδιο», ένα νέο «πρόγραμμα σταθερότητας» σκληρής λιτότητας, ματωμένων πλεονασμάτων, βάρβαρης περικοπής των κοινωνικών δαπανών και ενίσχυσης της «πολεμικής οικονομίας».  

Η κλιματική αλλαγή και η περιβαλλοντική καταστροφή προκαλεί λειψυδρία,  παρατεταμένους καύσωνες, τεράστιες καταστροφές.

2. Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, όπως και η  άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, είναι γέννημα-θρέμμα της κρίσης του καπιταλισμού της εποχής μας. Σηματοδοτεί περαιτέρω κλιμάκωση της επίθεσης απέναντι στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στους μετανάστες/πρόσφυγες, στα δικαιώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ και οτιδήποτε θεωρείται «διαφορετικό», τον ακραίο αυταρχισμό, στην επιτάχυνση της περιβαλλοντικής καταστροφής και στον ιδεολογικό νεο-σκοταδισμό.

Η ακροδεξιά ενισχύεται από μερίδες του κεφαλαίου, ιδιαίτερα ορισμένα τμήματά του, αναδεικνύεται σε φορέας υποδοχής της λαϊκής δυσαρέσκειας και δύναμη κρούσης της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του αστικού πολιτικού συστήματος στην εποχή της κρίσης και των πολέμων. 

Είναι αποτέλεσμα της αντιδραστικής, φιλοπόλεμης, αντεργατικής και βαθιά αντιδημοκρατικής πολιτικής των «φιλελεύθερων» (Μακρόν, Μπάιντεν κ.λπ.), που θυμούνται την ακροδεξιά όταν θέλουν να εκβιάσουν την στήριξή τους, ενώ μια χαρά συνεργάζονται μαζί της και υιοθετούν την ατζέντα της.

«Συντηρητικοί» και «δημοκρατικοί» ανταγωνίζονται για την ηγεμονία στον κόσμο του κεφαλαίου, και κατά τα άλλα συνεργάζονται στενότατα για το τσάκισμα της εργατικής τάξης, για την ενίσχυση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με το μπλοκ Ρωσίας-Κίνας. Πρόκειται για δύο αντιδραστικά μπλοκ, για το δίδυμο τέρας της αστικής πολιτικής, στη σημερινή αντιδραστική εποχή της. Η Αριστερά αντιμάχεται και τα δύο μπλοκ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να γυρίσουν την πλάτη και στα δύο.

3. Παράλληλα ξεπροβάλλει η δυναμική της ταξικής πόλωσης που φέρνει τις δικές της εκρήξεις, από την «περιφέρεια» μέχρι την καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού. Από την εξέγερση στο Μπαγκλαντές και τις μεγάλες διεθνείς κινητοποιήσεις και δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, έως τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις σε Γαλλία και Βρετανία και τις εργατικές απεργίες στις ΗΠΑ. Στη χώρα μας, από τους αγώνες των εκπαιδευτικών και των γιατρών, ως τη συναυλία για τα Τέμπη και τους αγώνες των ντελιβεράδων. Υπάρχει και αναπτύσσεται η υπόγεια κοινωνική ευρεία δυσαρέσκεια, κατά καιρούς κοινωνικά ξεσπάσματα και αγώνες ή και ενστικτώδεις πολιτικές άμυνας από μεριάς εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.

Σε αυτές τις συνθήκες η ανατρεπτική και αντικαπιταλιστική Αριστερά χρειάζεται να συγκροτήσει μια άλλη στρατηγική απέναντι στον καπιταλισμό, στην πάλη για την ανατροπή του, έτσι ώστε η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι αγώνες να μπορούν να συνολικοποιηθούν σε ανατρεπτικές πολιτικές μάχες. 

4. Στη χώρα μας, το πολιτικό σύστημα έχει μπει σε φάση κρίσης και ρευστοποίησης. Το «χαστούκι» της ΝΔ στις ευρωεκλογές, η μείωση της δύναμής της στον λαό είχε συνέχεια στην όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της και στην διαγραφή του Α. Σαμαρά.

Αξιοποιεί τη συναίνεση της «αντιπολίτευσης» στα θεμελιακά ζητήματα της αντιλαϊκής πολιτικής, για να επιταχύνει την προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.

Εκκωφαντική είναι η κρίση της λεγόμενης «δημοκρατικής», «αντιδεξιάς» αντιπολίτευσης, που επιταχύνθηκε με την νέα εκφυλιστική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία του «κόμματος Κασελάκη».  Είναι το  αποτέλεσμα της ιστορικής πορείας ενσωμάτωσης της σοσιαλδημοκρατίας και της «ευρωπαϊκής Αριστεράς» στην αστική πολιτική, της συναίνεσης, της αποδοχής και της υποταγής στα βασικά  δόγματα της κυρίαρχης πολιτικής. Οι δυνάμεις αυτές στέκονται απέναντι στην ανάπτυξη αγώνων, στη μαχητική κοινωνική αντιπολίτευση.

Συνολικά η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να στρατεύσει τους λαούς σε ένα θετικό όραμα, αποτελεί έκφραση μιας βαθύτερης κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης, οδηγεί σε ρευστοποίηση και αστάθεια. Είναι αποτέλεσμα  της «πολυκρίσης» του καπιταλιστικού συστήματος, των αδιεξόδων, της όξυνσης των αντιθέσεων αλλά και των λαϊκών αγώνων και αντιστάσεων των εργαζόμενων και της νεολαίας όλο το προηγούμενο διάστημα.

Οι δυνάμεις του συστήματος παρεμβαίνουν πολύμορφα στις διεργασίες που είναι σε εξέλιξη σε όλο αυτό το ρεύμα, για να οικοδομήσουν έναν απόλυτα ελεγχόμενο αντιπολιτευτικό πόλο εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας.

5. Η ΝΔ παρά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών έχει εξαπολύσει επίθεση σε όλα τα μέτωπα.

Σκληρή λιτότητα, ελαστική και χωρίς δικαιώματα εργασία (6ήμερο, κατάργηση των ΣΣΕ κ.ά.) ιδιωτικοποιήσεις χωρίς τέλος, πρωτοφανής αυταρχισμός. Με το νέο Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Διαρθρωτικό Σχέδιο» που υπέγραψε, συμφώνησε σε πλεονάσματα 2,5%, σε κόφτη δαπανών, σε επιτάχυνση της αποπληρωμής του χιλιοπληρωμένου χρέους.  

Η συμμετοχή της Ελλάδας και στους δύο πολέμους είναι σημαντική τόσο μέσα από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, όσο και μέσα από τον αντιδραστικό στρατηγικό άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ κάτω από την μπαγκέτα των ΗΠΑ, σε συνέχεια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να εξασφαλίσει μια αναβαθμισμένη θέση για το ελληνικό κεφάλαιο στην ευρύτερη περιοχή.

6. Η ανατρεπτική και αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να παρέμβει στις ανακατατάξεις και τις αναζητήσεις ενός λαϊκού αριστερού κόσμου που αναζητά πραγματική αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ, με στόχο να τραβηχτεί σε μαχητικούς, ανατρεπτικούς αγώνες, να κερδηθεί με την πολιτική της ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. ενισχύοντας την κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος της ανατρεπτικής, αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.

Πάνω σε αυτή την βάση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταθέτει ενωτικό, προωθητικό κάλεσμα για την παρέμβαση και ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνεται στον κόσμο και τις δυνάμεις που κατανοούν την ανάγκη ευρύτερων αλλαγών σε ρήξη με αυτό το σύστημα, τις κεντρικές πολιτικές επιλογές και τις ταξικές και πολιτικές δυνάμεις που το στηρίζουν και τους καλεί να συμβάλουν για να συγκροτηθεί η κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση και η Αριστερά της ανατροπής.

Οι μαχητικές τάσεις του κινήματος πρέπει να αξιοποιήσουν την κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης και της συναινετικής αντιπολίτευσης και να φιλοδοξήσουν να μπουν μπροστά στην εργατική και λαϊκή αντεπίθεση, για να σταματήσουν και να ξηλωθούν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις ΝΔ-ΕΕ-κεφαλαίου, στην υγεία, την εκπαίδευση, την εργασία, το περιβάλλον, παντού. Για να σταματήσει η μηχανή του πολέμου.

Η ανασυγκρότηση και παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής Αριστεράς, λογοδοτεί και συμβάλλει στην πάλη των εργαζόμενων και του λαού στον αγώνα για «ψωμί-ειρήνη-ελευθερία», ενάντια στην πολιτική που προτάσσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, την υποταγή στα νέα μνημονιακά σύμφωνα σταθερότητας της ΕΕ, στο ιμπεριαλιστικό πολεμικό σφαγείο. Για να ανατραπεί η δολοφονική κυβέρνηση της ΝΔ, κόντρα σε κάθε επίδοξο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής.

Η ανατρεπτική-αντικαπιταλιστική Αριστερά:

Ø  Παλεύει στην βάση ενός πολιτικού προγράμματος που έχει την προμετωπίδα του την υπεράσπιση της ειρήνης με απεμπλοκή της Ελλάδας από τους πολέμους, το διώξιμο των βάσεων, τη μείωση των εξοπλισμών και την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ. Στοχεύει στην υπεράσπιση των κοινωνικών οικονομικών συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων και την επιβίωση του πλανήτη με χτύπημα της δύναμης και της εξουσίας του κεφαλαίου, μείωση της εκμετάλλευσης στην προοπτική της κατάργησή της. Προτάσσει την πάλη για απειθαρχία ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. «Βλέπει» έξω από τη σημερινή βαρβαρότητα, στην εξουσία των εργαζόμενων, σε μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Ø  Φιλοδοξεί να συμβάλλει ώστε το εργατικό και λαϊκό κίνημα να αναμετρηθεί εδώ και τώρα με την «καρδιά» της κυβερνητικής-καπιταλιστικής επίθεσης, ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Να παρέμβει για να μετατραπεί η διάχυτη και έντονη δυσαρέσκεια σε μαχητικούς ανατρεπτικούς αγώνες. Με στήριξη των πρωτοβουλιών ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Με έμφαση στην ενότητα και στην κοινή δράση μέσα στο κίνημα και τους αγώνες, με κάθε μαχόμενη δύναμη. Με κριτήριο το συνολικό συμφέρον του κινήματος, όχι τους μικροπολιτικούς υπολογισμούς.

Ø  Συμβάλλει στην αντεπίθεση των προοδευτικών, απελευθερωτικών και πανανθρώπινων αξιών και ιδεών απέναντι στον ζόφο του εθνικισμού, του ρατσισμού, του μισογυνισμού και του ανορθολογισμού. Αντιμάχεται τις ιδέες που στο όνομα της υπεράσπισης των «ατομικών δικαιωμάτων» καταστρέφουν τα συλλογικά δικαιώματα, τον κοινωνικό άνθρωπο, τις ίδιες τις προϋποθέσεις της ύπαρξής του.

7. Δεν αποτελούν απάντηση στην άνοδο της ακροδεξιάς τα «δημοκρατικά μέτωπα», η συνεργασία της μαχόμενης Αριστεράς, με συντηρητικές ή σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Ούτε ο Μακρόν στη Γαλλία, ούτε ο Σολτς στη Γερμανία μπορούν να εμφανίζονται σαν «μικρότερο κακό». Αντίθετα με τις πολιτικές τους ανοίγουν τον δρόμο στην ακροδεξιά. Η συμμαχία με δυνάμεις της αστικής πολιτικής επιτρέπει στην ακροδεξιά να φοράει το προσωπείο της «αντισυστημικής δύναμης».

Αυτό που χρειάζεται είναι η ανεξάρτητη, μαχόμενη και αντικαπιταλιστική Αριστερά να πρωταγωνιστήσει στην ανάπτυξη ενός μαζικού, αντιφασιστικού κινήματος που θα έχει στην καρδιά του την εργατική τάξη, και θα συγκρούεται χωρίς περιστροφές με τον κρατικό ρατσισμό, τα δολοφονικά κλειστά σύνορα, την ισλαμοφοβία, με το δόγμα «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», τις κοινωνικές αιτίες που ενισχύουν την ακροδεξιά και θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα όλων των καταπιεσμένων.

Αυτό που χρειάζεται είναι να χαραχτεί μια ριζικά διαφορετική προοπτική που να απαντάει στη βαθιά οικονομική, πολιτική, ηθική κρίση του συστήματος, στην εφιαλτική προοπτική της συνέχισης και κλιμάκωσης των πολέμων, της φτώχιας και της οικολογικής καταστροφής, σε ρήξη με τις αιτίες που την γεννάνε, με μάχιμη πολιτική αμφισβήτησης και αντίθεσης με την πολιτική των κυρίαρχων τάξεων, με πλήρη ανεξαρτησία από όλα τα κόμματα και τα ρεύματα  του συστήματος, που να βλέπει έξω από αυτό, στην προοπτική μιας άλλης κοινωνίας.

Αυτό που χρειάζεται είναι η πλήρης ανεξαρτησία από τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα της αστικής πολιτικής, τους αντιμαχόμενους ιμπεριαλιστικούς πόλους, τις αντιμαχόμενες αστικές τάξεις. Η μάχη μας είναι για να μην «σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ». Δεν θα μπούμε πίσω από καμιά «ξένη» σημαία.

Αυτό που χρειάζεται πριν από όλα είναι μια πορεία ανασυγκρότησης και ενίσχυσης της ανατρεπτικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

8. Σήμερα η πάλη για τα «άμεσα» ζητήματα επιβίωσης του λαού είναι πολύ πιο στενά δεμένη με τα «μεγάλα» πολιτικά προβλήματα της κοινωνίας. Η υπεράσπιση της ειρήνης με τη σύγκρουση με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, τους ιμπεριαλιστικούς και αστικούς ανταγωνισμούς. Η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις με τη μείωση των κερδών των επιχειρήσεων και την ευρωλιτότητα του «Συμφώνου Σταθερότητας». Τα μέτρα κατά της ακρίβειας με την κατάργηση της κερδοσκοπίας των απελευθερωμένων αγορών. Η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών με την ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων. Η μάχη ενάντια στον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία με τη σύγκρουση με την «ΕΕ-φρούριο» των κλειστών συνόρων. Η πάλη ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση με τη σύγκρουση με την πολιτική του «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Η υπεράσπιση της ζωής από την κλιματική αλλαγή με τη σύγκρουση και με τον «καπιταλισμό των ορυκτών καυσίμων», την απάτη της «πράσινης ανάπτυξης» και της λογικής του κέρδους. 

Για αυτό τον λόγο πολιτικές απαντήσεις που οδηγούν σε «δημοκρατικές κυβερνήσεις» με ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά κ.λπ., ή σε ένα πιο «κοινωνικό», «πράσινο» καπιταλισμό ενάντια στις παρασιτικές πλευρές του (π.χ. «χρεοκρατία») ή που παραπέμπουν την ανάγκη της ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική όταν «ωριμάσουν οι συνθήκες» δεν δίνουν διέξοδο. Αυτές οι λογικές επαναλαμβάνουν τα λάθη του 2010-15 που οδήγησαν στην υποταγή στα μνημόνια, στην «ενδιάμεση» πολιτική που προετοίμασε την υποταγή ή την αποχή από τη μάχη του λαϊκού ΟΧΙ, που την ολοκλήρωσε.

Ξαναζεσταμένες αυταπάτες μιας «κυβερνητικής λύσης», απλά και μόνο για να αλλάξει η κυβέρνηση της ΝΔ μέσα στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής, της λογικής ότι η ΕΕ μεταρρυθμίζεται, ότι μπορεί να επιβληθεί ειρήνη χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οδηγούν σε νέα δεινά

9. Σήμερα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες μαχόμενοι αγωνιστές που αναζητούν μια τέτοια προοπτική, που δεν καλύπτονται από τις κυρίαρχες πολιτικές προτάσεις στην Αριστερά. Σήμερα είναι η στιγμή να γίνει ένα βήμα, ενότητας, διαλόγου, προγραμματικής σύγκλισης και συστηματικής κοινής δράσης, ανάμεσα σε όλους όσους κατανοούν ότι ο «λαός σώζει τον λαό», ότι «δεν θα σταματήσει» η πορεία προς τον όλεθρο, αν δεν την σταματήσουμε.

Για αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

• Καλεί σε ένα ανοιχτό  διάλογο όλο το αγωνιστικό δυναμικό, τις δυνάμεις που κινούνται σε μια λογική αντικαπιταλιστικού μετώπου, τις δυνάμεις που υποστηρίζουν την ανεξάρτητη συσπείρωση της ανατρεπτικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με στόχο την οργάνωση της παρέμβασης και ανασυγκρότησης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
• Καλεί σε κοινές πρωτοβουλίες στα μεγάλα μέτωπα της περιόδου, και πριν από όλα στο μέτωπο της πάλης κατά του πολέμου, της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Μέσα στους αγώνες συμβάλουμε να οικοδομείται η «αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση» και η Αριστερά που θα παλέψει για αυτή. 

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δεκέμβριος  2024

Αντεπίθεση των εργαζομένων, όχι κοινοβουλετικοποίηση και αγωνιστική αναδίπλωση

Αντεπίθεση των εργαζομένων, όχι κοινοβουλετικοποίηση και αγωνιστική αναδίπλωση

▸ Ιδιαίτερα προβληματικές οι επιλογές του ΠΑΜΕ και η άρνηση κλιμάκωσης

Μιχάλης Ρίζος

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές συζητιέται στο αστικό κοινοβούλιο (και όλα δείχνουν ότι θα ψηφιστεί) όχι «ένας ακόμα αντιλαϊκός προϋπολογισμός» αλλά ένας προϋπολογισμός ληστείας για τα εργατικά δικαιώματα, που περιλαμβάνει «σε ένα πακέτο» νέα φοροεπιδρομή στο λαϊκό εισόδημα, ματωμένα πλεονάσματα, καρατόμηση δημοσίων δαπανών, απόλυτη προστασία στα κέρδη τραπεζών, εφοπλιστών, χρηματιστηρίου ενέργειας, εκτόξευση πολεμικών εξοπλισμών. Αν σε αυτά προστεθεί ο νόμος για τον κατώτατο μισθό (για τα «ανώτατα κέρδη» θα ήταν ο καλύτερος όρος) η διαπίστωση είναι ολοφάνερη: Δεν έχει ξαναεφαρμοστεί, τουλάχιστον τα μετεμφυλιακά χρόνια, αντίστοιχη οικονομική πολιτική με την απευθείας παρέμβαση κυβερνήσεων και κράτους, που συνδυάζει το κοινωνικό με το πολεμικό σφαγείο, εμφανίζει τόσο ξεκάθαρη ενίσχυση του κεφαλαίου, παραδίδει τα πάντα στη δημοσιονομική ασφυξία της ΕΕ και της αποπληρωμής του χρέους.

Σε αυτή τη χρονική στιγμή αναδεικνύεται με δραματικό τρόπο η αδυναμία του εργατικού κινήματος να έρθει στην «μπροστινή σκηνή της ιστορίας» και όχι για μια ακόμη φορά να γίνεται θλιβερός κομπάρσος - παρακολουθητής του κοινοβουλευτικού μαξιλαροπόλεμου στο πλαίσιο της ευρύτερης και στρατηγικής συναίνεσης με την πολιτική της ΝΔ ή των άσφαιρων ασκήσεων υποταγής του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, ιδιαίτερα στα τριτοβάθμια όργανα.

Όλα αυτά έχουν αναδειχτεί εδώ και καιρό από τις μαχόμενες, ταξικές δυνάμεις του κινήματος. Το μεγάλο όμως ζήτημα είναι η εντυπωσιακή υποχώρηση-συμβιβασμός του ΠΑΜΕ (προφανώς με επιλογή του κόμματος που βασικά το στηρίζει) με τις αστικές επιλογές ή καλύτερα η απόσυρση του από τον πολιτικό αγώνα – με όρους κινήματος – για την ανατροπή της αντεργατικής οικονομικής πολιτικής. Μήπως είναι άδικη ή υπερβολική αυτή η κριτική; Ας δούμε τα γεγονότα.

Το ΠΑΜΕ δεν έβαλε ποτέ και πουθενά κανένα άλλο σχέδιο πανεργατικής μάχης πλην της (ομόφωνα αποφασισμένης σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) απεργίας στις 20 Νοέμβρη. Σε οποιαδήποτε δε πρόταση άλλων ταξικών δυνάμεων (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ Δημοσίου, ΑΤΕ ΕΚΑ, ΤΑΞ ΣΥΣΠ ΕΚ Πειραιά, κλαδικά σχήματα) για απεργιακή κλιμάκωση μετά τις 20 Νοέμβρη ανταπάντησαν με «κλιμάκωση» απογευματινών συλλαλητηρίων ή σποραδικών 3ωρων στάσεων εργασίας για την τιμή των όπλων.

Το κυριότερο όμως δεν είναι αυτό. Το ΠΑΜΕ αξιοποιεί την εμφανέστατη εκλογική του άνοδο σε πολλά σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα όχι για να οξύνει την ταξική πάλη αλλά για να την κοινοβουλευτικοποιήσει. Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει ή πρόσδεση μαχητικών πλαισίων αγώνα εκατοντάδων σωματείων, οι εργατικοί «αντινόμοι», όχι σε αποφάσεις συνελεύσεων, σε συντονισμούς σωματείων, σε αποφάσεις απεργιακής κλιμάκωσης αλλά σε επερωτήσεις των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό θέατρο, με το γνωστό συσχετισμό και τις προειλημμένες αποφάσεις. Χώρια που, βασικά σημεία των προτάσεων αυτών (πχ αύξηση κατώτατου μισθού στα 950 ευρώ μεικτά)  λαμβάνουν υπόψη, και περιορίζονται, στα κατά Μητσοτάκη "όρια της οικονομίας" και τις «κοστολογημένες προτάσεις». 

Όταν επομένως αντιλαμβάνεσαι τον πολιτικό αγώνα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης ως κοινοβουλευτικό support ενός κόμματος, όταν υποβαθμίζεις τα πολιτικά αιτήματα ρήξης (εθνικοποιήσεις, απειθαρχία-ρήξη με την ΕΕ και το σύμφωνο σταθερότητας), όταν δεν εναντιώνεσαι στις πολεμικές δαπάνες παρά μόνο σε όσες «εξάγονται» εκτός συνόρων, λογικό είναι να εμφανίζεις ως διέξοδο την εκλογική ενίσχυση εντός του πεδίου στης αστικής πολιτικής και των θεσμών της (γι' αυτό αποδεχόμαστε δια της συμμετοχής και τις ηλεκτρονικές εκλογές, έτσι δεν είναι;). Έτσι αναπαράγεται ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός και τα "συμπεράσματα" ότι η αναζήτηση μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για να μην περνάνε τέτοια νομοσχέδια και προϋπολογισμοί είναι η διέξοδος που θα πρέπει να κυνηγήσει το εργατικό κίνημα. Το ίδιο παραμύθι δηλαδή με το ΣΥΡΙΖΑ του 2012-15 και την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Και για τους παλιότερους, η γραμμή του ΚΚΕ Εσωτερικού, των κυβερνήσεων Τζανετάκη και Ζολώτα των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Συνασπισμού...

Να σημειωθεί ότι στο ίδιο παιχνίδι των κοινοβουλευτικών αυταπατών και της δήθεν αντιπολίτευσης, με περισσό θράσος, εμφανίστηκαν στις πρόσφατες συνεδριάσεις της Βουλής κυβερνητικά κόμματα ή θραύσματα τους (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕ.ΑΡ., ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ) που είχαν πρωτοστατήσει στο αντεργατικό πογκρόμ παλιότερα, καταθέτοντας επίσης επερωτήσεις και σχέδια νόμου «κοινωνικής προστασίας».

Για την αναγκαία εργατική αντεπίθεση πρέπει  να πούμε όχι στην κοινοβουλετικοποίηση και το διαλυτικό σχέδιο για το κίνημα. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί συναγωνιστές του ΠΑΜΕ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, 14-15.12.2024

 

Μονιμοποίηση και Παιδεία χωρίς αξιολόγηση για τους νεοδιόριστους στην Α’ ΔΠΕ Αθήνας:

Nεοδιόριστοι Α' ΔΠΕ Αθήνας:

Μονιμοποίηση και Παιδεία χωρίς αξιολόγηση!

Μάνθος Κυριακόπουλος, δάσκαλος, μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ με τις Παρεμβάσεις

▸Σημαντική νίκη για τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς η μονιμοποίηση χωρίς αξιολόγηση των 45 νεοδιόριστων του 2020 στη ΔΙΠΕ Α΄ Αθήνας. Απαιτείται συνέχιση του αγώνα για την ανεμπόδιστη μονιμοποίηση όλων των νεοδιόριστων με ταυτόχρονο μπλοκάρισμα της αξιολόγησης συνολικά.

Κομβική νίκη του εκπαιδευτικού κινήματος, εν μέσω συνολικής αντιπαράθεσης και του πολέμου που έχει κηρύξει το υπουργείο Παιδείας στη δημόσια εκπαίδευση και το μέτωπο της αξιολόγησης, αποτελεί η μονιμοποίηση χωρίς αξιολόγηση των 45 νεοδιόριστων εκπαιδευτικών του 2020 στη ΔΙΠΕ Α΄ Αθήνας. Μια απόφαση που όφειλε να πάρει κάτω από την πίεση των σωματείων και της δικαστικής απόφασης του εφετείου, η οποία σηματοδοτεί και ενισχύει τον αλύγιστο αγώνα για την ακώλυτη μονιμοποίηση όλων των νεοδιόριστων με ταυτόχρονο μπλοκάρισμα της αξιολόγησης συνολικά.

Το υπουργείο, αδυνατώντας να επιβάλλει την αξιολόγηση εδώ και τέσσερα χρόνια, αρχίζει να εμπεδώνει την αποτυχία του. Παρά τις προσπάθειες να επιβάλλει την ομηρία, να τρομοκρατήσει με καθαιρέσεις και πειθαρχικά, το μόνο που έχει καταφέρει είναι να επιδεινώσει τις εργασιακές συνθήκες στα σχολεία και την ίδια την παιδαγωγική πράξη εις βάρος των μαθητών/τριών.

Η αυθαιρεσία του διοικητικού μηχανισμού οξύνεται, στελέχη που είτε σε ρόλο ντίλερ εγκυκλίων είτε σε ρόλο μάνατζερ με επίπλαστη παιδαγωγική γαρνιτούρα εμπορευματοποίησης των μαθητών/τριών, προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ ανυποληψίας και παρανομίας. Αυτό δείχνει η άρνηση εκτέλεσης δικαστικής απόφασης για μονιμοποίηση νεοδιόριστων στη ΔΙΠΕ Δυτικής Αττικής, η απέλπιδα προσπάθεια καθυστέρησης μέσω αναβολών στη Γ΄ Αθήνας, με την τρικυμία που έχει προκαλέσει η πίεση του εκπαιδευτικού κινήματος να αποτυπώνεται στις μονιμοποιήσεις άνευ αξιολόγησης με το κλείσιμο της διετίας σε Ανατολική Αττική και Πειραιά.

Οι πρωτοβάθμιοι σύλλογοι και οι ΕΛΜΕ από την πρώτη στιγμή έθεσαν συγκεκριμένα βήματα –συνδικαλιστικά και νομικά– και σχέδιο μέσα από το συντονισμό τους, ώστε η πρωτοβουλία των κινήσεων να πάει στα χέρια των εκπαιδευτικών, απέναντι και στην αναντιστοιχία παρέμβασης και χρονοτριβή της ΔΟΕ και τον εκφυλισμό της ΟΛΜΕ, κόντρα και στη γραμμή τρομοκράτησης των αγωνιστών/τριών από τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ/ΠΕΚ-ΔΙΚΤΥΟ/ΣΥΝΕΚ. Με γενικές συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα, κινητοποιήσεις, προσφυγές, αγωγές ακύρωσης παράνομων διοικητικών αποφάσεων, πρόταση για απεργιακή ενίσχυση της μάχης αναδεικνύονται βασικοί συντελεστές στην πορεία για νικηφόρα έκβαση, την μονιμοποίηση όλων πανελλαδικά.

Κάλεσμα των πρωτοβάθμιων σωματείων για μέγιστη ενίσχυση του συλλογικού αγώνα πανελλαδικά

Σε καμιά περίπτωση δεν υποτιμάται η αντιπαράθεση και η όξυνση από την πλευρά του υπουργείου, αφού έχει δώσει διαπιστευτήρια για την επιβολή της στρατηγικής αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση υπό τις οδηγίες ΟΟΣΑ-ΕΕ. Σ' αυτό το μοτίβο συνεχίζει τις παραπομπές σε πειθαρχικά (από τα οποία κανένα δεν έχει προχωρήσει), τις κλήσεις σε άτυπες «φιλικές» συναντήσεις δια μέσου των διευθύνσεων, τα εκφοβιστικά έγγραφα ακόμη και σε ακροάσεις, όπως στην Πάτρα, χωρίς θεματολογία και περιεχόμενο, για να πάρει το συνειδητό μήνυμα συνέχισης της απεργίας από τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς!

Η απεργία αποχή στην εκπαίδευση, πέρα από αγωνιστικό δρόμο και διέξοδο να νικήσει το κίνημα, έχει ανοίξει μια διαπάλη ανάμεσα στην κυβερνητική πολιτική και όλο το εργατικό κίνημα και την κοινωνία. Το χτύπημά της αποτυπώνεται μέσα από αναρμόδιες διοικητικές πράξεις και αποφάσεις, οι οποίες συντάσσονται με την ολοκληρωτικού τύπου καταστολή και φίμωση κάθε φωνής, πράξης και αγώνα αντίστασης και αμφισβήτησης της πολιτικής τους.

Γι' αυτό και η υπόσχεση που δίνει η ριζοσπαστική πτέρυγα του κινήματος, οι χιλιάδες απεργοί για αγώνα μέχρι την τελική νίκη, στο πλευρό κάθε εκπαιδευτικού, σηματοδοτεί την κατάκτηση πέρα από την ακώλυτη μονιμοποίηση όλων των νεοδιόριστων, την υπεράσπιση των χρόνων υπηρεσίας και προσφοράς στο δημόσιο σχολείο, το μπλοκάρισμα της αξιολόγησης μέχρι την κατάργηση ολόκληρου του νομοθετικού πλαισίου και την κατοχύρωση ιστορικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων όπως η απεργία, η παιδαγωγική ελευθερία και η ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος από την αστική πολιτική και τον συμβιβασμό.

Με τέτοια απαιτητικότητα, τα σωματεία καλούν σε μέγιστη ενίσχυση του συλλογικού αγώνα πανελλαδικά, προτείνουν τη συνέχισή του πολύμορφα και απεργιακά συνδέοντας τα αιτήματα για αυξήσεις στους μισθούς και συντάξεις, επιστροφή των δώρων, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και στο τσάκισμα της Υγείας, κόντρα στους δημοσιονομικούς κόφτες, τα τεράστια κέρδη τους, και το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ και τα δισ. δαπανών για τον πόλεμο. Αυτή η απαίτηση διαπερνά κάθε κλαδικό αγώνα και κυρίως τη μάχη στην εκπαίδευση για το ενιαίο καθολικά δημόσιο και δωρεάν σχολείο.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (30.11.24)

 

Παρεμβάσεις στο δημόσιο: όχι στον αντιλαϊκό προϋπολογισμό - Σάββατο,14/12 12 μ, ΚΑΜΑΡΑ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ –ΚΙΝΗΣΕΙΣ –ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ στο ΔΗΜΟΣΙΟ

http://paremvaseisdimosiou.blogspot.gr/               dimosio.paremvasis@gmail.com

 

ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2025: ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Όλοι και όλες στην απεργιακή κινητοποίηση την Τετάρτη 11/12 στο Υπ. Οικονομικών στις 13:00 και στην στάση εργασίας της ΑΔΕΔΥ (12 έως τέλος της βάρδιας). Προσυγκέντρωση 12:30 στην πλ. Κλαυθμώνος.

 

Καλούμε στο απογευματινό συλλαλητήριο μαζί με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα 18:30 με συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος και πορεία στη Βουλή.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ: Σάββατο,14/12 12.00 το μεσημέρι, στην ΚΑΜΑΡΑ

Η επίθεση στους εργαζόμενους εντείνεται.

Η κυβέρνηση εφαρμόζει σκληρή αντιλαϊκή πολιτική που επιδεινώνει δραματικά τη ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η ακρίβεια μεγεθύνεται από την αισχροκέρδεια, την ασυδοσία των μεγάλων εταιρειών, την ανυπαρξία μέτρων και ελέγχου των τιμών. Τα κέρδη τραπεζών, εταιρειών, χρηματιστηρίου ενέργειας εκτινάσσονται, με τους μισθούς να παραμένουν καθηλωμένοι, τις ΣΣΕ να είναι ανύπαρκτες και την αγοραστική δύναμη να έχει εξαφανιστεί στο 50%. Η ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών σε υγεία, εκπαίδευση, συγκοινωνίες συνεχίζεται. Με το νομοσχέδιο για τον κατώτατο μισθό ενισχύεται το αντεργατικό οπλοστάσιο που θεσπίστηκε με τα μνημόνια και αποτελεί ευρωπαϊκή οδηγία που αποδέχονται όλες οι κοινοβουλευτικές ομάδες (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΝΕΑΡ-Ακροδεξιά). Εισάγοντας αλγόριθμο καθορισμού του μισθού με παράγοντες την παραγωγικότητα της οικονομίας και τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να τον μειώνει έως και 60% του μέσου μισθού.  Η κάθε κυβέρνηση θα καθορίζει τους μισθούς χωρίς διαπραγμάτευση και οι εργαζόμενοι/ες θα βρίσκονται στο έλεος των επιχειρήσεων, του ΣΕΒ και της δημοσιονομικής πολιτικής.

Προϋπολογισμός βαρβαρότητας και ληστείας για τους εργαζόμενους.

Με τον νέο προϋπολογισμό και το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Σύμφωνο έρχονται να οργανώσουν και να υλοποιήσουν την επίθεση με νέο γύρο εκμετάλλευσης και λιτότητας.

·         Νέα φοροεπιδρομή με 2,4 δισ. αύξηση άμεσων φόρων, 1,35 δισ. αύξηση ΦΠΑ. Το 2024 ο ελληνικός λαός θα πληρώσει 15 δισ. (+30%) περισσότερους φόρους από το 2019, περίπου το 70% επί του συνόλου. Θεσμοθετούνται νέες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο.

·         Αποπληρωμή του χρέους και δέσμευση για 2,5% του ΑΕΠ ως πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2028, βάζοντας ταφόπλακα στις διεκδικήσεις.

·         Οι πολεμικές δαπάνες εξαιρούνται από τους κόφτες με 7,5 δις το χρόνο - πάνω από το 3,5% του ΑΕΠ - να πάνε στο ΝΑΤΟ, ενώ έρχεται και νέο επενδυτικό πολεμικό σοκ με 500δις της ΕΕ.

·         Μειώνονται 1% οι ασφαλιστικές εισφορές για να ευνοηθούν οι επιχειρήσεις ενώ πλήττονται τα ταμεία.

·         Συνεχίζεται η υποχρηματοδότηση στην υγεία και παιδεία, διαλύεται το ΕΣΥ με καθήλωση των κοινωνικών δαπανών, αποτέλεσμα της επίτευξης ματωμένων πλεονασμάτων (πάνω από 2% του ΑΕΠ).

·         Συνδέεται απόλυτα η δημοσιονομική πολιτική με την αποπληρωμή του χρέους, την εκτόξευση των εξοπλισμών και την κερδοφορία για το κεφάλαιο. Αντίθετα οι μειώσεις ως και 40% στους μισθούς μας τα τελευταία 15 χρόνια δεν αναπληρώνονται με τη συνολική αύξηση κοροϊδία των 60 € καθαρά στα τρία επόμενα χρόνια! Απαιτούνται 20 χρόνια για να φτάσουν οι μισθοί μας στα 1.200 € που έπαιρνε ένας νεοδιόριστος το 2010.

·         Δεν επιστρέφουν τα δώρα, ετοιμάζουν σύστημα με μπόνους παραγωγικότητας για τους Δ.Υ, μετά από αξιολόγηση.

·         Χιλιάδες οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών. Υπέρογκες οι αυξήσεις των ενοικίων.

·         Ετοιμάζουν αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από το 2026!

Όχι στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τον φασισμό

Η Ελλάδα εμπλέκεται στις επικίνδυνες εξελίξεις στον πόλεμο στην Ουκρανία, στη σφαγή του Παλαιστινιακού και Λιβανέζικου λαού. Η κυβέρνηση αυξάνει τους εξοπλισμούς σε βάρος των κοινωνικών δαπανών (πολεμική οικονομία), συμμετέχει στα σχέδια του ΝΑΤΟ, συνεργάζεται με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ. Για να αποδεχτεί ο λαός αυτή τη μοίρα ρίχνουν το δηλητήριο του εθνικισμού και του ρατσισμού. Ένα γενναίο διεθνιστικό εργατικό ΣΤΟΠ στον πόλεμο και άμεση απεμπλοκή της χώρας είναι αναγκαίο να εκφραστεί στους απεργιακούς δρόμους, στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς!

 

Συνδικαλιστικές διώξεις-Καταστολή

Η επίθεση για τα κέρδη του κεφαλαίου, το νέο σύμφωνο σταθερότητας της ΕΕ, ο νέος προϋπολογισμός και η πολεμική οικονομία με στρατιωτικές δαπάνες, πάνε μαζί με την ένταση της καταστολής, την εφαρμογή του νέου ποινικού κώδικα και τη φίμωση κάθε φωνής και αγώνα αμφισβήτησης. Οι συνεχιζόμενες δίκες αποτελούν ανοιχτή ποινικοποίηση της συμμετοχής σε κινητοποιήσεις, της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης και στρέφονται ενάντια σε κάθε οργανωμένη προσπάθεια αντίστασης του λαού και της νεολαίας. Τις αντιμετωπίζουν αυτή την περίοδο όσοι «πάνε κόντρα» στην αντιλαϊκή -αντεργατική  πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησης που το υπηρετεί. Είναι αναγκαία η πλατύτερη δυνατή ανάδειξη και έκφραση αλληλεγγύης και καταγγελίας των συγκεκριμένων μεθοδεύσεων απέναντι σε όποιον αγωνίζεται. Δίκες για συλλήψεις σε διαδηλώσεις του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη του ΄20, δίκες και πειθαρχικά για συνδικαλιστική δράση, η δίκη ερευνητών για την παρέμβαση στη βραδιά του ερευνητή. Είναι σε εξέλιξη πλήθος πειθαρχικών διώξεων σε βάρος εκπαιδευτικών για συνδικαλιστική δράση, για την συμμετοχή στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση και για άλλες αφορμές, όπως εκδηλώσεις και δράσεις στα σχολεία.

 

Γνήσιες ΣΣΕ εφ΄όλης της ύλης

Η κατάργηση των ΣΣΕ ήταν και είναι βασική στρατηγική απόφαση κυβέρνησης και Ε.Ε. υπαγορευμένη από τα μνημόνια και τα σύμφωνα σταθερότητας. Παρόλο που σε επιμέρους κλάδους του ιδιωτικού τομέα κερδίζονται ΣΣΕ ως αποτέλεσμα πολυήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων, η γενική εικόνα δεν είναι αντίστοιχη των συμφερόντων των εργαζομένων. Στο δημόσιο τομέα σε κάποιους κλάδους προτείνονται ΣΣΕ που δεν θίγουν το θεσμικό πλαίσιο και αποτελούν παγίδα για τους εργαζόμενους.  Λέμε ναι σε γνήσιες ΣΣΕ εφ' όλης της ύλης (μισθός, διορισμοί, περίθαλψη, ασφάλιση, μονιμοποίηση συμβασιούχων κ.ά.). Λέμε όχι σε κουτσουρεμένες συμβάσεις που δεν αμφισβητούν  το νομικό πλαίσιο που απαγορεύει οι ΔΥ να διαπραγματευτούν ΣΣΕ με αιτήματα για το μισθό, το ωράριο κλπ, το ν. 2738/1999 και το νόμο 4808/21 (Χατζηδάκη) Το νομοπαρασκευαστικό κείμενο που κατατίθεται σε σωματεία εξαρτά το αίτημα για αύξηση στο μισθό των Δ.Υ. να είναι καθορισμένο με βάση το "ρεαλισμό", "γειωμένο στην πραγματικότητα", όπως γράφουν κι όχι με κριτήριο τις πραγματικές ανάγκες. Η πρόταση για ΣΣΕ οφείλει να συνοδεύεται από αγωνιστικό πρόγραμμα με το οποίο τα συνδικάτα πρέπει να διεκδικήσουν τα αιτήματα και όχι να μετατρέπονται σε προγεφύρωμα για κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις.

 

Οι αγώνες μπορούν να νικήσουν

Οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στις 23 Οκτώβρη και 20 Νοέμβρη, η μαζική αποχή στις ηλεκτρονικές εκλογές, οι μάχες με ισχυρό όπλο την απεργία αποχή κατά της αξιολόγησης και της ποινικοποίησης του αγώνα, η τυπική μονιμοποίηση συναδέλφων εκπαιδευτικών από τα Διοικητικά εφετεία, ενισχύουν τη συνέχιση των αγώνων για όλες τις διεκδικήσεις μας μέχρι το τέλος και αναδεικνύουν τον κυρίαρχο ρόλο των Γενικών Συνελεύσεων. Τον δρόμο αυτό δεν μπορούν να τον υπηρετήσουν ούτε η υποταγμένη πλειοψηφία, των κυβερνητικών παρατάξεων, ούτε οι δυνάμεις του κομματικού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού με γραμμή υποχώρησης, όπως χαρακτηριστικά αποκαλύφθηκε στη μάχη κατά της αξιολόγησης. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα νικηφόρου αγώνα τις 2ήμερες κινητοποιήσεις στο ΠΑΔΑ που ανέδειξαν την αδήριτη ανάγκη για μονιμοποίηση των καθαριστριών ενάντια στους εργολάβους και τις ιδιωτικοποιήσεις και που μπλόκαραν τις απολύσεις 80 καθαριστριών/ών μετά την κινητοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων των εργαζομένων, οδηγώντας σε ανανέωση των συμβάσεων τους.

 

Βγαίνουμε στους δρόμους, συγκρουόμαστε με την καρδιά της οικονομικής πολιτικής και παλεύουμε για αιτήματα που υπερβαίνουν το σφαγείο που ετοιμάζουν ως μέλλον για τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά!

 

 

 

 

Παλεύουμε για:

•Γενναίες αυξήσεις στους μισθούς. 1.200€ καθαρά κατώτατος μισθός και αντίστοιχες αυξήσεις σε όλα τα ΜΚ και Αυτόματη Τιμαριθμική αναπροσαρμογή. Να δοθούν τώρα 13^ος και 14^ος μισθός και σύνταξη! Επιστροφή του Μ.Κ. ΄16-΄17, κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Επιστροφή όλων των απωλειών των μνημονίων, των προγραμμάτων σταθερότητας, της ακρίβειας, του πληθωρισμού και την εκτίναξη του τιμαρίθμου. Αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ και 4000 για κάθε παιδί. Να καταβληθεί άμεσα επίδομα Χριστουγέννων σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους.

•Να καταργηθεί ο ν. 2738/1999 φαλκίδευσης Συλλογικών Συμβάσεων και το ενιαίο μισθολόγιο-φτωχολόγιο. Γνήσια κλαδική ΣΣΕ εφ' όλης της ύλης (μισθός, διορισμοί, περίθαλψη, ασφάλιση, κ.ά.).

•Καμία δίωξη των αγωνιζόμενων συναδέλφων για συνδικαλιστική δράση και συμμετοχή στην απεργία-αποχή. Κάτω τα χέρια από τα σωματεία, τις ΓΣ, την απεργία.

•Καμία εφαρμογή και κατάργηση του αντεργατικού ν. Χατζηδάκη-Γεωργιάδη. Ανεξάρτητος από το κράτος και τους εργοδότες, ταξικός και ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός.

•Μόνιμοι διορισμοί σε όλα τα κενά. Μονιμοποίηση ΟΛΩΝ των συμβασιούχων που έχουν τουλάχιστον μία σύμβαση, Ακώλυτη μονιμοποίηση όλων των λεγόμενων δόκιμων.

•Όχι στην αξιολόγηση. Κατάργηση όλων των αντίστοιχων νόμων.

•Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια χωρίς όριο ηλικίας ή 58 για άνδρες και 55 για γυναίκες. Αυξήσεις στις συντάξεις. Επαναφορά του εφάπαξ στα προ κρίσης επίπεδα.

• Μέτρα ΤΩΡΑ ενάντια στην ακρίβεια. Ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων. Δημόσια αγαθά το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, η ενέργεια, οι μαζικές μεταφορές και όλα τα κοινωνικά αγαθά για όλους. Δραστική μείωση των έμμεσων φόρων και αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου. Να μειωθούν οι τιμές στα βασικά είδη και ενέργεια. Κατάργηση ΦΠΑ, ΕΦΚ, ΕΝΦΙΑ, χρηματιστήριου ενέργειας.

• Διπλασιασμός των δαπανών για τα κοινωνικά αγαθά και όχι για το χρέος, τα πλεονάσματα και τους εξοπλισμούς. Δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους.

• Δραστικές περικοπές των δαπανών για τους εξοπλισμούς και το ΝΑΤΟ. Έξω από το ΝΑΤΟ! Όχι στις επεμβάσεις έξω από τα σύνορα. Λευτεριά στον Παλαιστινιακό Λαό. Όχι στον πόλεμο! Καμία εμπλοκή της χώρας μας!

•Ρήξη - Αποδέσμευση - Απειθαρχία στα νέα μνημονιακά Προγράμματα Σταθερότητας και την πολιτική της ΕΕ.

 

Συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε με ΓΣ παντού, με σαφές σχέδιο μαζικών διαδηλώσεων και απεργιακά βήματα,

με οριζόντιο συντονισμό και κινητοποίηση από τα κάτω.

Αλληλεγγύη σε όλους τους διωκόμενους για συνδικαλιστική, πολιτική και κοινωνική δράση.

Συρρίκνωση του συνόλου των μισθών: Φρένο με εργοδοτικό αλγόριθμο

Συρρίκνωση του συνόλου των μισθών: Φρένο με εργοδοτικό αλγόριθμο

Δημήτρης Σταμούλης

Με την ψευδεπίγραφη αναφορά περί «επαρκών κατώτατων μισθών» κατατέθηκε στη βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας για την «Ενσωμάτωση της Οδηγίας της ΕΕ 2022/2041» για τον νέο τρόπο υπολογισμό κατώτατου μισθού. Ο αλγόριθμός τους δεν είναι «αντικειμενικός» ή ταξικά… ουδέτερος. Διασφαλίζει τη μακροημέρευση των κερδών και της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου. Εξάλλου προβλέπονται εφτά λόγοι μη αύξησης των μισθών!

Τώρα είναι φτωχοί και όσοι εργάζονται

Στο επίκεντρο των συζητήσεων βρίσκεται αυτές τις ημέρες ο κατώτατος μισθός. Κυβέρνηση και συστημικά ΜΜΕ επιχειρούν να εγκλωβίσουν την όλη συζήτηση στους τεχνικούς όρους και τους αλγόριθμους. Άλλωστε έχουμε περάσει στην εποχή της… τεχνητής νοημοσύνης με το υπουργείο να νομίζει πάντως ότι οι εργάτες δεν έχουν… νοημοσύνη.

Οι αυξήσεις που έχουν δοθεί στον κατώτατο μισθό είναι ψίχουλα μπροστά στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, ενώ τα σημερινά 706 ευρώ καθαρά υπολείπονται των 751 που ήταν το 2012! Ακόμα και ο ΟΟΣΑ «δείχνει» την Ελλάδα στις χώρες που καταγράφεται μείωση του ωρομισθίου από το 2019 έως τα μισά του 2023. Στην κυβέρνηση θυμήθηκαν τώρα και τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που «δεν έχουν κατώτατο», όταν δίνουν στους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς … 700 ευρώ! Στόχος τους βέβαια είναι να εξισώσουν την ένδεια μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Χιλιάδες εργαζόμενοι που αμείβονται πιο πάνω από τον κατώτατο μισθό έχουν πολλά χρόνια να πάρουν αύξηση. Ενώ οι συλλογικές συμβάσεις παραμένουν περιορισμένες και όταν συνάπτονται δεν έχουν αυξήσεις, ή δεν έχουν επεκτασιμότητα.

Πλέον φτωχοί δεν είναι μόνο οι άνεργοι αλλά και οι εργαζόμενοι καθώς ο μισθός τους δεν επαρκεί ούτε τα βασικά. Έρευνα της Metron Analysis, έδειξε ότι το 44% των νοικοκυριών δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα, ενώ για το 40% τα λεφτά τελειώνουν πριν τελειώσει ο μήνας· για νοικοκυριά της εργατικής τάξης το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται στο 66%. Σύμφωνα δε με το ΚΕΠΕ, το εισόδημα εξανεμίζεται πριν τελειώσει ο μήνας για το 40,9% των νοικοκυριών (από 35,9% που ήταν το 2020).

Ο κατώτατος μισθός τείνει όλο και περισσότερο στον μέσο μισό, ή αλλιώς, οι μισθοί όλων των εργαζομένων προσεγγίζουν όλο και πιο πολύ τον κατώτατο!

Η «καινοτομία» του σχεδίου του υπουργείου Εργασίας είναι το λανσάρισμα ενός μαθηματικού τύπου που θα είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της προάσπισης της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων αλλά και τις δυνατότητες στην εποχή μας να πάρουν από τον πλούτο που παράγουν με αίμα και ιδρώτα. Με τις νέες ρυθμίσεις η κυβέρνηση διατείνεται ότι πλέον ο «κατώτατος μισθός δεν μπορεί να μειωθεί», προσπερνώντας βέβαια το γεγονός ότι έχει καταβαραθρωθεί από τα αλλεπάλληλα μνημόνια.

Η κυβέρνηση όμως επιχειρεί να θωρακίσει πολύπλευρα το σύστημα καθορισμού του κατώτατου μισθού από επικίνδυνες εργατικές διεκδικήσεις: Αφενός διακηρύσσει ότι «ο μαθηματικός τύπος που θα προκύψει θα είναι δεσμευτικός και δεν θα μπορεί να τροποποιηθεί από καμία κυβέρνηση», αφετέρου αφήνει επτά (!) παράθυρα για να επιβάλει πάγωμα αυξήσεων, δηλαδή μείωση του πραγματικού μισθού! Στο αποκαλυπτικό άρθρο 6 του νομοσχεδίου αναφέρεται:

«Η Επιστημονική Επιτροπή (..) συντάσσει έκθεση, η οποία είτε διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει λόγος παρέκκλισης (…), είτε προτείνει αιτιολογημένα και πλήρως τεκμηριωμένα ότι, κατ' εξαίρεση, ο νομοθετημένος κατώτατος μισθός και το νομοθετημένο κατώτατο ημερομίσθιο δεν πρέπει να αναπροσαρμοστούν». Οι λόγοι: α) η οικονομία βρίσκεται σε σημαντική ύφεση, β) σημαντική απόκλιση του εθνικού πληθωρισμού από τον στόχο της  ΕΚΤ, γ) σημαντική ανισορροπία στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, δ) σημαντική αύξηση του ποσοστού της ανεργίας, ε) αναπροσαρμογή δεν δικαιολογείται από τα επίπεδα και τις μακροπρόθεσμες εξελίξεις στην παραγωγικότητα και τη δυναμική της ή την απόκλιση του κατώτατου μισθού από το 60% του ακαθάριστου διάμεσου μισθού, στ) υπερβαίνει τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας, ζ) δεν δικαιολογείται από έκτακτες περιστάσεις.

Τι θα περιλαμβάνει όμως ο περιβόητος αλγόριθμος υπολογισμού του κατώτατου μισθού; Τίθεται συγκεκριμένες παράμετροι που δεν επιλέχθηκαν τυχαία αλλά έχουν σαφές ταξικό πρόσημο: Ο πληθωρισμός, το ΑΕΠ και η παραγωγικότητα. Ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή θα υπολογίζεται με βάση τα νοικοκυριά με τα χαμηλότερα εισοδήματα, καθώς και το ποσοστό μεταβολής της αγοραστικής δύναμης του Γενικού Δείκτη Μισθών. Το γνωστό αστικό αφήγημα της αύξησης της παραγωγικότητας που μπορεί να αυξήσεις την «πίτα» και επομένως το μερίδιο που θα λάβουν οι εργαζόμενοι αντανακλάται χαρακτηριστικά στον εν λόγω μαθηματικό τύπο. «Ο στόχος είναι, όταν η οικονομία αναπτύσσεται και οι ρυθμοί παραγωγικότητας αυξάνονται, να υπάρχει αντίστοιχη αύξηση στους μισθούς», λέει το υπουργείο.

Τι συμβαίνει όμως με την παραγωγικότητα στην Ελλάδα και γιατί θα χρησιμοποιηθεί ως φρένο για πραγματικές αυξήσεις; Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η Ελλάδα είναι η τελευταία σε ό,τι αφορά τα επίπεδα παραγωγικότητας μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών-μελών του ΟΟΣΑ και η 4η από το τέλος μεταξύ των χωρών-μελών του συνολικά. Επομένως, η «χαμηλή παραγωγικότητα» θα παίζει τον ρόλο του «μπαμπούλα» για να κρατιούνται χαμηλά οι αυξήσεις. Η κυβέρνηση αντιγράφει, σχεδόν πιστά, το αντίστοιχο γαλλικό μοντέλο όπου εκεί ο αλγόριθμος παράγει αυξήσεις «μικρές και λελογισμένες», εξυπηρετώντας τους εργοδότες. Από την άλλη μην επαναφέροντας τη δυνατότητα συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον κατώτατο μισθό, η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι ουδείς θα αμφισβητήσει έμπρακτα το «αντικειμενικό» ποσοστό αύξησης του αλγόριθμου, ακόμα και εάν θα προκαλεί αντιδράσεις στους εργαζόμενους.

Ενδεικτικό πάντως των κυβερνητικών προθέσεων είναι και η εκτίμηση που έκανε η Εθνική Τράπεζα με βάση τη νέα φόρμουλα του νομοσχεδίου, που «έδωσε» αυξήσεις ψίχουλα 2,5-3%, κάτω από τα 20 ευρώ τον μήνα…

Το ουσιαστικό πάντως ζήτημα για το μαχόμενο ταξικό κίνημα είναι πέρα από τις αλγοριθμικές… αλχημείες της κυβέρνησης, να θέσει ξανά στο προσκήνιο τη ριζική αύξηση όλων των μισθών συνολικά. Γιατί η κυβέρνηση επικαλούμενη το 20% των φτωχότερων νοικοκυριών μπορεί να θέλει δήθεν να περιορίσει τις ανισότητες στους μισθούς, αλλά στην πράξη επιδιώκει να ρίξει πιο χαμηλά τον μέσο μισθό, αυξάνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα ενώ ο κατώτατος μισθός αυξάνεται έστω με τα ψίχουλα που δίνουν οι κυβερνώντες, ο μέσος μισθός παραμένει καθηλωμένος στα ίδια επίπεδα. Επί της ουσίας ο κατώτατος μισθός τείνει όλο και περισσότερο να προσεγγίζει τον μέσο μισό, ή αλλιώς, οι μισθοί των εργαζομένων προσεγγίζουν όλο και πιο πολύ τον κατώτατο!

Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι ο κατώτατος μισθός από το 2012 και μετά τείνει να αυξάνεται ως ποσοστό σε σχέση με τον διάμεσο μισθό και από 41% που ήταν τότε έφτασε στο 50% το 2023. Ανάλογη πορεία έχει ο κατώτατος μισθός και ως ποσοστό επί του μέσου μισθού όπου από 35% το 2012 ανήλθε σε 40% το 2023. Ενώ το πραγματικό επίπεδο των μισθών είναι κατά 30% χαμηλότερο σε σχέση με το πραγματικό επίπεδο των μισθών του 2009 (Σ. Ρομπόλης, Γ. Μπέτσης).

Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα του παγώματος των μισθών στις κατηγορίες εργαζομένων που αμείβονται παραπάνω από τον κατώτατο.

Όπως αναφέρει ο Γ. Κουζής, η βίαιη μνημονιακή συρρίκνωση των μισθών με τα επταετούς διάρκειας συμπιεσμένα κατώτατα όρια, τις υποκατώτατες αμοιβές των νέων και το 12ετές πάγωμα των τριετιών, δημιούργησαν σημαντικό υπόβαθρο για την παγίωση της χαμηλά αμειβόμενης εργασίας στην Ελλάδα. Σε συνδυασμό με την απορρύθμιση των ΣΣΕ, συνέβαλαν στην εκτόξευση των εξατομικευμένων εργασιακών σχέσεων και στην ώθηση των συνολικών αμοιβών προς τα συμπιεσμένα κατώτατα όρια.

Οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν «βαλκανοποιηθεί» και σε αυτό έχουν συνδράμει οι αλλοιώσεις των αρχών της επεκτασιμότητας στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ), οι περιορισμοί στη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία, ο νόμος Χατζηδάκη που επιδιώκει τον έλεγχο και τη χειραγώγηση των σωματείων μέσω του ΓΕΜΗΣΟΕ αλλά και η στροφή προς τις επιχειρησιακές ΣΣΕ που συνήθως δεν προβλέπουν αυξήσεις.

Σήμερα η κάλυψη εργαζομένων από ΣΣΕ εκτιμάται στο 25%, υποχωρώντας από το 80% του 2012. Επιπλέον η προτεραιότητα στις επιχειρησιακές ΣΣΕ, σε βάρος των κλαδικών, οδηγεί σε μισθολογικό πάγωμα στο 70% των περιπτώσεων.

Συνολικά το μερίδιο της εργασίας στο ΑΕΠ έχει μειωθεί το 2023 στο 48% από 54,6% το 2012, έναντι 55,7% που είναι στην ευρωζώνη. Πρόκειται για αρκετά δισ. που μεταφέρθηκαν από την εργασία στα κέρδη του κεφαλαίου όλα αυτά τα χρόνια. Την ίδια ώρα μειώνονται οι πραγματικοί μισθοί καθώς το 2023 ο ΟΟΣΑ εκτίμησε ότι οι μέσοι μισθοί και τα πραγματικά εισοδήματα μετά τους φόρους μειώθηκαν στην Ελλάδα κατά 7,4%.

Και σε σχέση με την ταξική φορολεηλασία τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: Την πενταετία 2020-2024 η μεταβολή τού μέσου μεικτού ετήσιου μισθού είναι 14,25% και η μεταβολή τού φόρου εισοδήματος είναι 48,9%. Δηλαδή ο ρυθμός αύξησης των φορολογικών εσόδων είναι πολύ μεγαλύτερος από τον ρυθμό που αυξάνεται το μέσο εισόδημα φυσικών προσώπων…

Η ΕΕ υπεύθυνη για την καταβαράθρωση των μισθών

Η Οδηγία της ΕΕ για τους «επαρκείς μισθούς» και η κατάργηση των ΣΣΕ

«Ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του υπουργείου Εργασίας φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα από το πνεύμα της Ευρωπαϊκής Οδηγίας (…) Η ΕΕ ζητά ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις», δήλωσε πρόσφατα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ επικαλούμενος την εν λόγω οδηγία υποστήριξε ότι «θέλει επαρκείς κατώτατους μισθούς». Επίσης, η ΓΣΕΕ ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση για τον κατώτατο μισθό σημείωσε ότι «δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε τα ελάχιστα υποχρεωτικά κριτήρια που ορίζει η Οδηγία».

Μήπως τελικά η ΕΕ προασπίζεται τα συμφέροντα των εργατών και η κυβέρνηση την αγνοεί; Κάθε άλλο. Η Οδηγία της ΕΕ για τους «επαρκείς μισθούς» στην πραγματικότητα νομιμοποιεί την αθλιότητα της κατάργησης των ΣΣΕ, ενώ η ΕΕ και οι πολιτικές της είναι αυτές που έχουν επιβάλει τα μνημόνια, τις άγριες περικοπές μισθών, την ελαστική εργασία, τα δόγματα της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας ως θέσφατα για τα κέρδη του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι δείκτες μαζί με τον πληθωρισμό και το ΑΕΠ θα καθορίζουν το ύψος των αυξήσεων και όχι οι «επαρκείς» ανάγκες των εργαζομένων και το δικαίωμά τους για μια αξιοβίωτη ζωή.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι «η Οδηγία επιδιώκει να κατοχυρώσει την κάλυψη του 80% των εργαζομένων από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας». Ωστόσο ποσώς η ΕΕ κόπτεται για τις ΣΣΕ, άλλωστε σε 21 από τις 27 χώρες της ΕΕ οι κυβερνήσεις καθορίζουν με απόφασή τους το ύψος των αυξήσεων στον κατώτατο μισθό.

Άλλωστε οι συντάκτες της Οδηγίας ξεκαθαρίζουν τα πράγματα: «Η παρούσα Οδηγία δεν αποσκοπεί ούτε στην εναρμόνιση του επιπέδου των κατώτατων μισθών σε ολόκληρη την Ένωση, ούτε στη θέσπιση ενιαίου μηχανισμού για τον καθορισμό των κατώτατων μισθών. Δεν θίγει την ελευθερία των κρατών – μελών να καθορίζουν νόμιμους κατώτατους μισθούς».

Αγώνας για ριζικές αυξήσεις στους μισθούς

Η μεγάλη αύξηση των μισθών, και του κατώτατου και του μέσου, με αποφασιστικό αγώνα και με πλήγμα στα κέρδη του κεφαλαίου πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς. Το ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει να δώσει μάχη μέσα στα σωματεία για τη διαμόρφωση μιας νέας χάρτας εργατικών διεκδικήσεων, που θα οδηγούν στην ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής κυβερνήσεων – ΕΕ – κεφαλαίου:

Κατώτατο μισθό και σύνταξη 1.200 ευρώ καθαρά, αύξηση τώρα 30% σε μισθούς και συντάξεις και Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή. Συλλογικές Συμβάσεις παντού με ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και κατάργηση του µνηµονιακού νοµοθετικού πλαισίου. Επιστροφή 13ου και 14ου μισθού (στο δημόσιο) και σύνταξης. Ρεύμα, πετρέλαιο, βενζίνη, φυσικό αέριο, φτηνά για τον λαό.

Αφορολόγητο 12.000 ευρώ και 4.000 για κάθε παιδί. Αύξηση φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη στο 45%.

Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις, ίσο µε τον βασικό μισθό.

Μέτρα ενάντια στη στεγαστική κρίση και την έλλειψη κατοικίας.

Μέτρα ενάντια στην ακρίβεια και στη διατροφική φτώχεια, όπως χτύπημα της κερδοσκοπίας και έλεγχος στις τιμές όλων των αγαθών. Κατάργηση του ΦΠΑ και κάθε έμμεσου φόρου στα είδη πρώτης ανάγκης και διατροφής.

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ες με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα. Δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου άμεσα, προς το 30ωρο ‒ 6ωρο ‒ 5ήμερο. Κατάργηση του 6ήμερου παντού. Όχι στις απολύσεις και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων.

 Έως την 31η Αυγούστου κάθε έτους η Επιστημονική Επιτροπή, η οποία δικαιούται να έχει προηγουμένως συμβουλευτεί οιουσδήποτε από τους εξειδικευμένους επιστημονικούς και ερευνητικούς φορείς της υποπερ. αα της περ. α΄ της παρ. 9, συντάσσει έκθεση, η οποία είτε διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει λόγος παρέκκλισης από την εφαρμογή του κανόνα της παρ. 1, είτε προτείνει αιτιολογημένα και πλήρως τεκμηριωμένα ότι, κατ' εξαίρεση, ο νομοθετημένος κατώτατος μισθός και το νομοθετημένο κατώτατο ημερομίσθιο δεν πρέπει να αναπροσαρμοστούν κατά το επόμενο έτος σύμφωνα με τον συντελεστή της παρ διότι: α) η οικονομία βρίσκεται σε σημαντική ύφεση ή β) υπάρχει σημαντική απόκλιση του εθνικού πληθωρισμού (Δείκτη Τιμών Καταναλωτή) από τον στόχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή γ) υπάρχει σημαντική ανισορροπία στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών ή δ) υπάρχει σημαντική αύξηση του ποσοστού της ανεργίας, ή ε) βάσει του συντελεστή της παρ. 1 αναπροσαρμογή δεν δικαιολογείται από τα επίπεδα και τις μακροπρόθεσμες εξελίξεις στην παραγωγικότητα και τη δυναμική της ή την απόκλιση του κατώτατου μισθού από το εξήντα τοις εκατό (60%) του ακαθάριστου διάμεσου μισθού ή στ) υπερβαίνει τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας ή ζ) δεν δικαιολογείται από έκτακτες περιστάσεις.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (30.11.24)