Αντώνης Δραγανίγος / αναδημοσίευση από το Tvxs.gr
Το σοκ που προκάλεσε στον αριστερό κόσμο το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Μαΐου έχει φυσικά την εξήγησή του.
Η αμέριστη στήριξη της ΝΔ από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και των ανώτερων στρωμάτων λόγω της κυνικής εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους (διαρκείς αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις σε όφελος τους, χρηματοδοτήσεις από τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης κλπ) και η ανοχή που επέδειξε με την ψήφο του μέρος ορισμένων λαϊκών στρωμάτων, στη βάση λογής επιδομάτων και pass, οδήγησε στην εξασφάλιση του 41%. Όμως η συγκατάθεση των λαϊκών στρωμάτων δεν θα είχε έρθει χωρίς την συναίνεση της αντιπολίτευσης, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, στην πολιτική της ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς την αποδοχή από την πλευρά τους όλων των βασικών πολιτικών θέσεων και δεδομένων της κυρίαρχης πολιτικής.
Η εξασφάλιση της μέγιστης κερδοφορίας/ανταγωνιστικότητας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, η αποδοχή των κανόνων και των περιορισμών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των σκληρών κανόνων του νέου Συμφώνου Σταθερότητας, η προσήλωση στις νατοϊκές δεσμεύσεις σε όλα τα επίπεδα, από τους πανάκριβους εξοπλισμούς μέχρι τον πόλεμο στην Ουκρανία, η στοίχιση πίσω από το φράχτη του Έβρου και τις δολοφονικές πολιτικές της ΕΕ στο προσφυγικό, αποτέλεσαν το κοινό έδαφος, το αδιατάραχτο σιδερένιο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται όλο το επίσημο πολιτικό σύστημα.
Αυτή ήταν η βαθύτερη νίκη της ΝΔ: Όσο αυτό το πλαίσιο εμπεδώνεται ως «μονόδρομος», τόσο θα ενισχύεται ο κύριος εκφραστής του. Όσο προβάλλεται μόνο μία κατεύθυνση ως «υπαρκτή», τόσο θα αποκόβεται από τα λαϊκά στρώματα και θα μπαίνει σε κρίση όποια «αντιπολίτευση» απλώς πρεσβεύει την πιο «δίκαιη» εφαρμογή αυτού του πλαισίου.
Τελικά αυτό που ηττήθηκε στις εκλογές, ο «κύκλος που έκλεισε», δεν είναι ο κύκλος των αγώνων και της «αριστεράς» όπως έσπευσε ως «Φουκουγιάμα αλά ελληνικά» να αναγγείλει ο Μάκης Βορίδης, αλλά ο κύκλος των αυταπατών ότι μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις μέσα στο πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής, ότι μέσα στο σιδερένιο κλουβί των κανόνων της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», της ανταγωνιστικότητας-κερδοφορίας των επιχειρήσεων, της αποπληρωμής «έγκαιρα και στο ακέραιο» του χιλιοπληρωμένου χρέους, μπορείς να έχεις μισθούς, συντάξεις, συμβάσεις, παιδεία, υγεία, περιβάλλον, πολιτισμό. Αυτό ηττήθηκε τόσο με το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με αυτό του ΜΕΡΑ25, που επεδίωκε μια ετεροχρονισμένη αναπαραγωγή του ίδιου προτάγματος.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι νέοι σπασμοί της κρίσης του καπιταλισμού μάς χτυπάνε την πόρτα. Η ευρωζώνη έχει μπει και τεχνικά σε περίοδο ύφεσης με πρώτη την Γερμανία, οι Κεντρικές Τράπεζες αυξάνουν διαρκώς τα επιτόκιά τους και το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που μαγειρεύεται στην Ε.Ε. προβλέπει μείωση των πραγματικών εισοδημάτων, ουσιαστική μείωση των δημόσιων δαπανών (πχ για εκπαίδευση, υγεία, κοινωνική προστασία), μέτρα μείωσης του τρομακτικού ελληνικού χρέους (του μεγαλύτερου στην Ευρώπη) με ενίσχυση της επιτροπείας (και) μέσα από τα αντιλαϊκά «ορόσημα» του Ταμείου Ανάκαμψης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν αναδεικνύουν καν τα ζητήματα αυτά. Δεν τα βάζουν στην ημερήσια διάταξη, πολύ απλά γιατί έχουν αποφασίσει να τα εφαρμόσουν. Αλλά και οι άλλες δυνάμεις της αριστεράς δεν τα «βγάζουν μπροστά», ώστε να γίνει πάνω σε αυτή την βάση η κουβέντα για το ποιο δρόμο πρέπει να διαλέξει ο εργαζόμενος λαός στη χώρα μας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστηρίζει ότι δεν μπορείς να παλέψεις για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, ούτε να επαναφέρεις τις συλλογικές συμβάσεις αν δεν πολεμήσεις την τρομερή κερδοφορία (πάνω από 300% για το 2022!) του κεφαλαίου. Δεν μπορείς να υποστηρίξεις τα δημόσια αγαθά χωρίς ρήξη με την αγορά και την μεγάλη ιδιοκτησία, χωρίς εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων σε βασικούς κλάδους, χωρίς απειθαρχία και σύγκρουση με την «απελευθέρωση των αγορών» (ιδιωτικοποιήσεις) και τους κανονισμούς της ΕΕ. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς πραγματικά την ειρήνη και την φιλία των λαών χωρίς απεμπλοκή από τους επικίνδυνους νατοϊκούς σχεδιασμούς και τους ανταγωνισμούς συμφερόντων των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Η μάχη για να δημιουργηθούν ρήγματα στις κεντρικές επιλογές του σημερινού συστήματος, τον ρόλο του κεφαλαίου, το πνιγηρό πλαίσιο της ΕΕ, το πολεμοκάπηλο ΝΑΤΟ, στον δρόμο για την συνολική ανατροπή τους. Η μάχη για να επικρατήσουν στην ιδεολογική πάλη τα κριτήρια των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών αντί της υποταγής στις προτεραιότητες του κέρδους και των αγορών. Η μάχη για την ενότητα της εργατικής τάξης, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου ή άλλων πλαστών διαχωρισμών, είναι η κύρια συνεισφορά της αριστεράς.
Αυτό το αντιλαϊκό πλαίσιο δεν μπορεί να «αξιοποιηθεί» σε όφελος του λαού με «έξυπνες» προτάσεις «ρεαλιστικής ανυπακοής», όπως υποσχόταν το ΜΕΡΑ25. Ούτε η ρήξη μαζί του μπορεί να «παραπέμπεται» στο μέλλον της ωρίμανσης των συνθηκών, που έτσι δεν ωριμάζουν ποτέ, όπως κάνει το ΚΚΕ. Δεν «ξεπερνιέται», θα το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας. Ούτε προφανώς η «απειθαρχία» κρίνεται από τις φαντεζί και απολίτικες ατάκες κομητών σαν την «Πλεύση Ελευθερίας» που, με την αμέριστη συμπαράσταση κέντρων του συστήματος ψαρεύει στα θολά νερά του απολιτίκ και εθνικιστικού δήθεν «αντισυστημισμού», ενώ αποτελεί κανονική εφεδρεία του συστήματος.
Η νέα σοβαρή ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επιδιώκουμε στην κάλπη της 25ης Ιούνη είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες της επόμενης μέρας, για ένα πολιτικό πρόγραμμα στον αντίποδα της κυρίαρχης πολιτικής, για την ανασυγκρότηση συνολικά της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για μια προοπτική που «βλέπει» έξω από το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της ανισότητας και των διακρίσεων, της περιβαλλοντικής καταστροφής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει να ενισχύσει την ελπίδα. Πρέπει να φανταστούμε τον κόσμο αλλιώς για να τον χτίσουμε αλλιώς.
*Yποψήφιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Δυτικό Τομέα Αττικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου