Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το εργατικό «ατύχημα»-δολοφονία στο Μετρό Θεσσαλονίκης

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει την εργοδοσία στο Μετρό Θεσσαλονίκης, η οποία με τους εργολάβους και τη διοίκησή της, έβαψε τα χέρια της με αίμα.

Ο νεκρός εργάτης προστίθεται στους δεκάδες που κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους για ένα μεροκάματο. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει μεγάλο έργο που να μην κόστισε πολύ ακριβά στην εργατική τάξη σε ζωές, αποδεικνύει από μόνο του ότι δεν είναι πρόκειται για ατύχημα, αλλά για έγκλημα.

Για αυτό το έγκλημα, πέρα από τους άμεσους αυτουργούς, την ουσιαστική ευθύνη έχει η πολιτική κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΕΕ και εργοδοτών, η οποία θεωρεί την ασφάλεια των εργαζόμενων παραπανίσιο κόστος. Αυτή η πολιτική και η ανάπτυξή της αποθεώνει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία, αλλά για τους εργαζόμενους σημαίνει φτηνή και επικίνδυνη εργασία. Σημαίνει αίμα και χαμένες ζωές.

Ο  εργατικός και λαϊκός κόσμος πλημμυρίζει με οργή για δεύτερη φορά, μια μέρα μετά το θάνατο του εργαζόμενου στα «Μικέλ». Χάθηκαν δύο εργαζόμενοι και μόνο τυχαίο δεν είναι, καθώς στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα και των μνημονίων, η υπονόμευση των ελεγκτικών μηχανισμών επιταχύνεται και  γίνεται εμφανές πως όλοι αυτοί που έχουν βασικό τους στόχο να στηρίξουν «την επιχειρηματικότητα», ουσιαστικά στηρίζουν το κέρδος των αφεντικών με κάθε κόστος. Έτσι βαφτίζουν τα μέτρα ασφαλείας ως εμπόδιο και «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις», χωρίς να νοιάζονται για την ανθρώπινη ζωή.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα η πολιτική της ΓΣΕΕ αφήνει τους εργαζόμενους αφοπλισμένους τόσο με την αγωνιστική αφλογιστία, όσο και με τη διαίρεση τους ανάλογα με την εργασιακή σχέση. Έτσι χιλιάδες εργάτες, η πλειοψηφία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, μένει εκτός των συνδικάτων και οι εργολάβοι αλωνίζουν.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί τους εργαζόμενους σε αγώνα για την ανατροπή αυτή της πολιτικής, με πρώτο βήμα τη συμμετοχή και τον αγώνα μέσα από συνδικάτα μαχητικά, δημοκρατικά, ασυμβίβαστα. Για να διώξουμε τους εργοδοτικούς συνενόχους και να επιβάλουμε το δίκιο του εργάτη. Για να μην θρηνήσουμε άλλους νεκρούς της τάξης μας. Δεν μπορούμε να αφήνουμε στην τύχη το αν θα πέφτουν νεκροί στα εργοτάξια ούτε στην εργοδοτική «ευαισθησία». Δεν μπορούμε να περιμένουμε τον επόμενο. Η ώρα του αγώνα για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς είναι τώρα.