Αφίσα και διακήρυξη των Παρεμβάσεων στο Δημόσιο για το 36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Μαχητικό κίνημα αντίστασης και ανατροπής

·         Απελευθέρωση από τα δεσμά των μνημονίων, της Ε.Ε. και του χρέους

·         Σύγκρουση με κυβέρνηση και κεφάλαιο

·         Τα εργατικά δικαιώματα μπροστά – Δημόσιος Τομέας για τις ανάγκες του λαού και της κοινωνίας

Το 36^ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γίνεται στην καρδιά μιας δομικής, ιστορικού χαρακτήρα, καπιταλιστικής κρίσης, που σχεδόν οκτώ χρόνια μετά την έκρηξή της παραμένει αξεπέραστη, προκαλώντας κοινωνική καταβύθιση και ανεργία, σημάδι των αξεπέραστων αντιφάσεων ενός συστήματος που βασίζεται στα κέρδη και την εκμετάλλευση. Μαζί της φέρνει τον διαρκή περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, το κράτος “έκτακτης ανάγκης” και την καταπάτηση της λαϊκής θέλησης. Ενώ, στα πλαίσιά της οξύνονται όλοι οι  ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που βρίσκει διέξοδο στις πολεμικές συγκρούσεις και την καταστροφή ολόκληρων περιοχών, προκαλώντας τεράστια μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα. Προετοιμάζονται νέες, γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις για το ξαναμοίρασμα της γης και των αγορών. Η όποια «ανάπτυξη» εμφανίζεται είναι καχεκτική και επισφαλής και προϋποθέτει  τη δραστική υποτίμηση του κόστους της εργατικής δύναμης και τον ολοκληρωτικό κατακερματισμό των εργασιακών σχέσεων, τη φτωχοποίηση - περιθωριοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, την καταστροφή των μικρομεσαίων στρωμάτων.  Η ανάπτυξή τους, όταν και όπως έρθει, θα σκοτώσει ό,τι άφησε όρθιο η κρίση τους.

Δεν θα χαρίσουμε το παρόν μας σε ένα μέλλον χωρίς ελπίδα, δεν θα αποδεχτούμε τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού κόσμου, της εργασιακής ζούγκλας, του κοινωνικού κανιβαλισμού και ανταγωνισμού, της πολιτικής απολυταρχίας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της προσφυγικής δυστυχίας. Δεν θα θυσιαστούμε για τα κέρδη τους. 

Η ΕΕ δεν είναι το «σπίτι των λαών»!

Είναι τα μνημόνια, το δημοσιονομικό σφαγείο, τα κλειστά σύνορα και η ευρωκαταστολή!

Το σφαγείο των ευρωμνημονίων και της ασφυκτικής δημοσιονομικής προσαρμογής που επιβάλλεται σε όλη την Ευρώπη από τις δυνάμεις του κεφαλαίου έχει στόχο να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή, τα κράτη μέλη είναι βουτηγμένα στα χρέη και στα ελλείμματα, οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι πολύ χαμηλοί, και η Γερμανία συνεχώς πιέζει για νέα προγράμματα λιτότητας που χειροτερεύουν την κατάσταση. Τα εργαλεία που έχουν στα χέρια τους τα αστικά επιτελεία μοιάζουν να μην λειτουργούν. Η πολιτική αυτή δημιουργεί έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση,  τίθεται υπό αμφισβήτηση από μεγάλη μερίδα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, δυναμώνει η πολιτική αστάθεια και οι φυγόκεντρες τάσεις.  Από την Ελλάδα ως την Γαλλία, από την Ισπανία ως την Πορτογαλία, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες, αποκαλύπτεται ο ιμπεριαλιστικός και αντεργατικός χαρακτήρας της. Δεν είναι μια “ένωση εταίρων” αλλά ένας συνασπισμός πολυεθνικών επιχειρήσεων και ισχυρών κρατών που απομυζά τους  λαούς, καταπνίγει τις ελευθερίες,  εγγυάται τα πανευρωπαϊκά συμφέροντα του κεφαλαίου. . Οι πιέσεις και οι ωμοί εκβιασμοί των ισχυρών του κεφαλαίου, των τοκογλύφων δανειστών και των διεθνών κέντρων του ιμπεριαλισμού σε ΕΕ, ΗΠΑ και ΔΝΤ, οδηγούν και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην πλήρη ευθυγράμμιση, συμμόρφωση και τελικά στην ταπεινωτική υποταγή στα κελεύσματα για συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής. Μέσα στην Ε.Ε. δεν υπάρχει “διαπραγμάτευση”, δεν υπάρχει “ούτε ρήξη ούτε υποταγή”, υπάρχει μόνο υποταγή και μόνιμη επιτροπεία. Πολιτική υπέρ των εργαζομένων εντός ΕΕ δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει αριστερή διαχείριση των αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ πρωταγωνιστεί στην αντιλαϊκή επιδρομή

Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα καθεστώς μόνιμης λεηλασίας δικαιωμάτων και ελευθεριών, που στοχεύει στην ολοκλήρωση ενός κύκλου επειγόντων και βίαιων μετασχηματισμών υπέρ του κεφαλαίου, που συμπυκνώνονται σε μεγάλο βαθμό στα τρία μνημόνια που σχεδίασαν και επιβάλλουν από κοινού η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι κυβερνήσεις. Αυτή την πολιτική προωθεί πλήρως, ενεργητικά και με στρατηγικό σχεδιασμό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αυτή την πολιτική υπερψήφισαν και σύσσωμα υποστηρίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ ΠΟΤΑΜΙ και Χ.Α. Εξάλλου οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έβαλαν τις βάσεις για την υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής και οι νομοθετικές ρυθμίσεις που άφησαν ως «προίκα» στη νέα συγκυβέρνηση στέκονται αρωγοί στο έργο της.

Η κυβέρνηση αυτή ψήφισε και εφαρμόζει: Τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, τη φορολεηλασία του λαού και την αύξηση έμμεσων φόρων ύψους 1,8 δις ευρώ, την πώληση των στεγαστικών δανείων στα αρπακτικά των funds, με αποτέλεσμα τους πλειστηριασμούς ακόμα και της πρώτης κατοικίας. Το νέο Υπερταμείο που προωθεί το μεγαλύτερο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας στην σύγχρονη ιστορία. Παραχωρεί για 99 χρόνια όλη την  κρατική περιουσία και το δημόσιο πλούτο στους δανειστές, θυσία για το Μινώταυρο του χρέους. Τον δημοσιονομικό “κόφτη”, με την οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων όταν δεν πιάνονται οι εξωπραγματικοί δημοσιονομικοί στόχοι για ετήσια πλεονάσματα 3,5%, με προεδρικό διάταγμα, χωρίς να χρειάζεται ψήφιση από το κοινοβούλιο. Την επαίσχυντη συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας που περιλαμβάνει απελάσεις προσφύγων, hot spot, φυλακίσεις και απαγορεύσεις, κλειστά σύνορα

Τη Νατοϊκή ιμπεριαλιστική πολιτική, τη συνεπικουρία στις πολεμικές εκστρατείες στην περιοχή μας (βάσεις, πολεμικός εξοπλισμός, συμφωνία για τη FRONTEX), την οικοδόμηση στρατηγικού άξονα με το Ισραήλ

Η κυβέρνηση αυτή έχει συμφωνήσει ένα νέο πακέτο μέτρων,  ένα 4ο μνημόνιο, μπροστά στη δεύτερη αξιολόγηση:

-με την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία και τη θεσμοθέτηση του λοκ άουτ,τις ομαδικές απολύσεις και στην επέκταση της ελαστικής εργασίας, τη διεύρυνση του υποκατώτατου μισθού,την απόλυση όσων δ.υ. αξιολογούνται αρνητικά για τρεις συνεχόμενες φορές, την κατάργηση  των ειδικών μισθολογίων στο δημόσιο, να μην υπάρξει η οποιαδήποτε παρέκκλιση από τον κανόνα 1:5 για τις προσλήψεις και τις αποχωρήσεις και να μπει άμεσα λουκέτο σε δημόσιους οργανισμούς

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιχειρεί να περάσει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις με έναν ιδιαίτερο, πιο επικίνδυνο τρόπο χειρισμού των λαϊκών αντιδράσεων από τις προηγούμενες: προπαγάνδα για “παράλληλο πρόγραμμα”, ανακύκλωση ανεργίας με voucher, πεντάμηνα μαθητείες και συμβάσεις μιας μέρας, ενίσχυση εκβιασμού περί “μη ύπαρξης εναλλακτικής” και καπιταλιστικού μονόδρομου, θρασύτατο ισχυρισμό ότι η αριστερή θέση είναι μέσα στο ευρώ και την ΕΕ ενώ το αντίθετο είναι εθνικισμός, παράλυση του μαχόμενου κόσμου με την κατασυκοφάντηση της έννοιας της Αριστεράς. Επιβάλλει τη μνημονιακή ατζέντα αντιμετωπίζοντας κάθε κοινωνική αντίδραση με το φόβητρο της κακιάς δεξιάς του Μητσοτάκη, που επελαύνει υποσχόμενη σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Ο στυγνός εκβιασμός που συμπυκνώνεται στο δίλημμα «μνημονιακή κυβερνώσα αριστερά ή μνημονιακή δεξιά», διαμορφώνει και το πολιτικό τοπίο του νέου δικομματισμού της μνημονιακής εποχής που απειλεί να ευνουχίσει κάθε κοινωνική αντίσταση.

Αυτή η κυβέρνηση είναι βαθιά ταξική και επικίνδυνη για τους εργαζόμενους και το λαό. Έχει πάρει οριστικό  διαζύγιο από την Αριστερά. Το συνδικαλιστικό κίνημα στο δημόσιο, συνολικά η εργατική τάξη  και ο λαός οφείλουν να δώσουν μετωπική και ολόπλευρη μάχη απέναντί της!

ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

Ακροδεξιά, εθνικιστές, φασίστες βγάζουν λάδι το κεφάλαιο και τους εκμεταλλευτές, θεωρούν ότι εχθρός είναι ο διπλανός μας, ο φτωχός και ο μετανάστης, οι “μη ανταγωνιστικοί”. Αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες σαν μιάσματα. Υπόσχονται δουλειές και κοινωνικό κράτος “μόνο για Έλληνες”. Στηρίζουν τις αντιδραστικές επιλογές σε Ελλάδα, Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει στο απυρόβλητο την ΕΕ, τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και συμφωνίες, συναινεί και υλοποιεί την πολιτική τους, υιοθετεί ακόμη όλο και πιο πολύ τα  αντιδραστικά  επιχειρήματα  που αντιμετωπίζουν την προσφυγιά σαν βάρος και πρόβλημα, την πολιτική γκετοποίησης σε βάρος των προσφύγων και ανέχεται  τη δράση της Χρυσής Αυγής. Η κυρίαρχη πολιτική θρέφει το τέρας του φασισμού είναι το έτερο της ήμισυ. Καμιά ανοχή στους φασίστες. Έξω από τα συνδικάτα και την κοινωνία!

Όχι στο δημόσιο – επιχείρηση

Παιδεία, υγεία, δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι εμπορεύματα, ανήκουν στο λαό!

Η υλοποίηση αυτής της πολιτικής έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την αναδιάρθρωση ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού στην κατεύθυνση του «ευέλικτου και επιτελικού κράτους», θωρακισμένου απέναντι στις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις.

Βασικοί άξονες αυτής της αναδιάρθρωσης είναι:

1. Οι κρατικές λειτουργίες που σχετίζονται με τις κοινωνικές ανάγκες και υπηρεσίες, συρρικνώνονται και υποχρηματοδοτούνται. Καταργούνται και συγχωνεύονται δομές όπως νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, δομές πρωτοβάθμιας περίθαλψης, ασφαλιστικά ταμεία και λεηλατούνται τα αποθεματικά τους.

2. Τα κοινωνικά αγαθά της εκπαίδευσης, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης εμπορευματοποιούνται και υποτάσσονται στον κανόνα του κέρδους. Ταυτόχρονα εκχωρούνται σε επιχειρηματικά συμφέροντα και εργολάβους μεγάλα κομμάτια-φιλέτα του δημόσιου τομέα, όπως η καθαριότητα στους Δήμους. Αναδεικνύονται  νέες μορφές εργολαβίας, με τον παραπλανητικό τίτλο «Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία». Θεσμοθετούνται μορφές (όπως συνεταιρισμοί εργαζομένων, ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ κ.α.) που θα μπορούν να συνάπτουν συμβάσεις με φορείς του δημοσίου και με τους Ο.Τ.Α και  θα αποτελέσουν κερκόπορτα για την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών της αυτοδιοίκησης και του κράτους. Θα λειτουργήσουν ως όχημα περαιτέρω διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, καθιερώνοντας και νέες μορφές ελαστικής εργασίας, ακόμα και εθελοντική εργασία.

3. Στην  παιδεία έχουμε ομοβροντία μέτρων με βασικά χαρακτηριστικά την υποχρηματοδότηση, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την υπονόμευση του δωρεάν χαρακτήρα της, την τυποποίηση της γνώσης που υποβιβάζεται σε πληροφορία, δεξιότητα και κατάρτιση, τους σκληρούς ταξικούς φραγμούς στην πρόσβαση στην εκπαίδευση και τη μόρφωση μέσα ένα σχολείο ελιτίστικο και εξεταστικοκεντρικό. Άμεση στόχευση η νεολαία να πάει μαζικά στη μαθητεία, δηλαδή την μισοπληρωμένη, ανασφάλιστη εργασία χωρίς δικαιώματα και όσοι ξεφύγουν να βρεθούν σε μια τριτοβάθμια εκπαίδευση υποταγμένη στην ανάγκες και το ανταγωνιστικό κλίμα των επιχειρήσεων, που πάνω από όλα ζητάνε ελαστικά εργαζόμενους, σε βάρος της μόρφωσης και της έρευνας. Έννοιες κλειδί για αυτή την πολιτική είναι η αξιολόγηση -σαν το αντίθετο του δικαιώματος, με την αριστεία να αντικαθιστά την ισότητα- και η επιχειρηματικότητα, δηλαδή ο προσανατολισμός στις αξίες και τις προτεραιότητες του αδηφάγου καπιταλισμού της κρίσης.

4. Στην Υγεία η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Οι προϋπολογισμοί περιορίζονται διαρκώς Η δημόσια δαπάνη υγείας είναι 5,5% του ΑΕΠ, όταν ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 7,5% . Στο 3ο Μνημόνιο κουρεύτηκαν οι δαπάνες στην  υγεία κατά 4,7 δις ευρώ. Τα Νοσοκομεία λειτουργούν σε συνθήκες BLACK OUT. Τα ταμεία τους είναι άδεια και δεν μπορούν να προμηθευτούν υλικά ούτε με πίστωση. Πάνω από 5 δις ευρώ περισσότερα πληρώνουν από τη τσέπη τους οι Έλληνες πολίτες να βρουν την υγειά τους αφού η ιδιωτική δαπάνη υγείας στη χώρα μας είναι 3,1% του ΑΕΠ, όταν στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 1%.  Ο ΕΟΠΥΥ υποχρηματοδοτείται. Προσλήψεις δεν γίνονται παρά μόνο με επικουρικούς, 5μηνα και μπλοκάκια. Πάνω από 26.000 είναι οι κενές οργανικές θέσεις ενώ ήδη έχουν καταργηθεί χιλιάδες κλίνες και άνω των 20.000 οργανικών θέσεων. Οι εργολάβοι αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες υπηρεσίες. Η μετανάστευση νέων γιατρών και νοσηλευτών συνεχίζεται. Η εντατικοποίηση είναι αφόρητη και τα ράντζα στα νοσοκομεία πληθαίνουν.

5. Στην κοινωνική ασφάλιση συγκροτήθηκε ο ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ (ΕΦΚΑ). Βασικός στόχος του ΕΦΚΑ είναι η κατάργηση του κοινωνικού και αλληλέγγυου χαρακτήρα της ασφάλισης μετατρέποντας την σύνταξη από κοινωνικό δικαίωμα σε ατομική ευθύνη. Με την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων γιγαντώνεται η περικοπή συντάξεων και παροχών υγείας και παγιώνεται η άμεση διακοπή κάθε είδους κρατικής χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων που ήδη είχαν υποσττεί δραματικές απώλειες για τη σωτηρία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το οργανόγραμμα του νέου υπερταμείου προβλέπει τη συρρίκνωση των δομών, υπηρεσιών και εργαζομένων. Από τους 8.300 υπαλλήλους των υπό συγχώνευση ταμείων προβλέπεται ότι μόνο περίπου 3.500-4.000 θα συνεχίσουν να εργάζονται στο ΕΦΚΑ ενώ το υπόλοιπο προσωπικό χαρακτηρίζεται πλεονάζον.

6. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι απαραίτητο στοιχείο  της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης. Η δημόσια περιουσία και οι επιχειρήσεις (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση-αποχέτευση, δίκτυα μεταφορών, λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσια γη, κρατικά κτίρια, ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες κ.λπ. πωλούνται-εκποιούνται έναντι πινακίων φακής, σε επιχειρηματικά συμφέροντα και επιχειρηματικούς κολοσσούς. Οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν, όπως συνέβη σε κάθε χώρα που εφαρμόστηκαν, ακόμα περισσότερες απολύσεις, περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, υποβάθμιση της ποιότητας και αύξηση της τιμής των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών για την κοινωνία.

7. Η αντιδημοκρατική εξέλιξη ολόκληρου του συστήματος διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων παγιώνεται και θεσμικά. Από το πέρασμα των αντιλαϊκών μέτρων με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και πολυνομοσχέδια που ψηφίζονται με τη μορφή του «επειγόντως», μέχρι τη θεσμική ανεξαρτητοποίηση πυρηνικών λειτουργιών του κράτους από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, όπως τα δημόσια έσοδα, οι δημόσιες δαπάνες και η περιουσία του δημοσίου. Το σύστημα θωρακίζεται απέναντι στον απρόβλεπτο παράγοντα της λαϊκής βούλησης και της πολιτικής αστάθειας στο αντιλαϊκό καθεστώς που νομοτελειακά θα φέρει η κοινωνική δυσαρέσκεια. Θεσμοθετείται έτσι ο απευθείας έλεγχος και η παρέμβαση των δανειστών στα δημόσια έσοδα. Σε συνδυασμό μάλιστα με την εφαρμογή του δημοσιονομικού “κόφτη” που θα ενεργοποιείται αυτόματα, με προεδρικό διάταγμα είναι πια ξεκάθαρο ότι τα έσοδα και οι δαπάνες του κράτους θα ελέγχονται  από τους δανειστές και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Κυβέρνηση και τρόικα θέλουν τους δημοσίους υπαλλήλους

Στρατιωτάκια πειθήνια, αμίλητα, αγέλαστα και κυρίως φοβισμένα…

Η κατάσταση που διαμορφώνεται για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα εδώ και έξι χρόνια  έχει στόχο την καθολική υποταγή τους απέναντι σε αυτές τις πολιτικές. Η πολιτική των μηδενικών προσλήψεων εδώ και 6 χρόνια έχει αφήσει εκατοντάδες χιλιάδες κενά στις δημόσιες υπηρεσίες. Με μειωμένους μισθούς έως και 50% και  με  εντατικοποίηση της εργασίας, όλες οι κυβερνήσεις και τα φερέφωνα των αντιλαϊκών πολιτικών επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους και όχι τις πολιτικές, τους «τεμπέληδες» δημοσίους υπαλλήλους και όχι το πολιτικό-οικονομικό σύστημα που λυμαίνεται το δημόσιο πλούτο και δημιούργησε την κρίση.

-Με τα παράλληλα και αλληλοσυμπληρούμενα συστήματα αξιολόγησης-στοχοθεσίας-κινητικότητας-επιλογής Προϊστάμενων οικοδομούν ένα πλαίσιο ανταγωνιστικό, εκβιαστικό και τρομοκρατικό για τους εργαζόμενους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την πειθάρχηση και τη συναίνεσή τους στο έγκλημα που συντελείται. Με το πρόσχημα της «αξιοκρατίας» εκβιάζουν τους εργαζόμενους να κυνηγούν τους μνημονιακούς στόχους και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το βαθμό της αξιολόγησης και τη θέση ευθύνης. Με το θεσμό της κινητικότητας προβλέπεται ακόμη και η υποχρεωτική απόσπαση υπαλλήλων. 

-Τα μεγάλα κενά του δημόσιου τομέα χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για την επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας κάθε μορφής (συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι, συμβασιούχοι-”ωφελούμενοι” του ΟΑΕΔ, συμβασιούχοι έργου, εργολαβικοί, κ.λπ.) με μεσο-μακροπρόθεσμο στόχο η πλειοψηφία του ανθρώπινου δυναμικού στον δημόσιο τομέα να εργάζεται με αυτές τις σχέσεις, σε καθεστώς ομηρίας και απόλυτης εξάρτησης. Ιδιαίτερα με την επανεκκίνηση των «συλλογικών διαπραγματεύσεων» που θα φέρουν από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο επιδιώκουν να έχουν  διαμορφώσει ένα θεσμικό πλαίσιο ίδιο και παράλληλο με αυτό που θα νομοθετήσουν και θα εφαρμόζουν στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή κανόνες και εργασιακές συνθήκες γαλέρας.

-Ταυτόχρονα γιγαντώνεται ο αριθμός των επιτελικών θέσεων στον κρατικό μηχανισμό και πολλαπλασιάζονται οι ακριβοπληρωμένες θέσεις των Γενικών Γραμματέων, Υφυπουργών, Αναπληρωτών Υπουργών, δημιουργούνται θέσεις  Διοικητικών Γραμματέων και αναπληρωτών τους σε όλα τα Υπουργεία.  Έχουν αυξηθεί έως και 600% τα επιδόματα θέσεων ευθύνης (Προϊστάμενων) και θεσπίζονται κίνητρα για τη δημιουργία ενός στρώματος εκλεκτών-«προσοντούχων»-στελεχών που διαχωρίζεται από το υπόλοιπο σώμα των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό το στρώμα για να διατηρήσει τη θέση του, θα επιβάλλει απαρέγκλιτα την πειθαρχία στους νέους κανόνες και στα νέα εργασιακά ήθη, ενώ θα υλοποιεί αδιαμαρτύρητα τις αντιλαϊκές πολιτικές.

Χωρίς αυτούς είμαστε τα πάντα, χωρίς εμάς είναι τίποτα!

Μόνη ελπίδα οι αγώνες μας!

Ο αγώνας για να μπλοκαριστούν οι συνεχιζόμενες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και  να ανατραπούν όσα επιβλήθηκαν, για την αντεπίθεση ενός νικηφόρου κινήματος εργατικών λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, αποτελεί κόμβο, που μπορεί και πρέπει να γίνει σημείο στροφής των εξελίξεων.

Τρία χρόνια έχουν περάσει από το προηγούμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γεμάτα από τις συγκρούσεις που έδωσαν οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο ενάντια στην λεηλασία που επιβάλουν τα μνημόνια. Σε αυτούς τους αγώνες φάνηκε πως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Γκρεμοτσακίστηκαν οι Σαμαριβενιζέλοι, σήμερα όμως οι αντιδράσεις ενάντια στην κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, που κάνει τα ίδια, είναι νωθρές.

Δε φτάνει να εκφράζουμε το δίκιο μας, πρέπει να μπορούμε και να το επιβάλλουμε.

Το καλοκαίρι του 2015 είναι αλήθεια ότι αποτελεί μία από τις πιο συγκλονιστικές περιόδους που έχουμε ζήσει. Με ανατάσεις αλλά και διαψεύσεις, με την ορμή του ΟΧΙ και την απογοήτευση του ΝΑΙ, με τα ερωτήματα να μπαίνουν αμείλικτα και την ανάγκη να βρεθούν οι δρόμοι που θα κάνουν υλική πραγματικότητα τη ρήξη και τη σύγκρουση με τα μνημόνια, το κεφάλαιο, το πολιτικό τους κατεστημένο, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Απέναντι στη «μία και μοναδική αλήθεια» των αναδιαρθρώσεων που θέλουν να επιβάλλουν κυβέρνηση -κεφάλαιο – ΕΕ – ΟΟΣΑ και όλο το μαύρο αστικό μπλοκ για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους, εμφανίζοντάς τες ως «φυσικούς νόμους», είναι επιτακτική ανάγκη να αντιπαραθέσουμε την αλήθεια των λαϊκών αναγκών, των εργατικών δικαιωμάτων, της κοινωνικής αξιοπρέπειας.

Να κοιτάξουμε απέναντί μας και δίπλα μας. Η ελπίδα στους αγώνες και τα σωματεία μας

Είναι ανάγκη να σκεφτούμε και να δράσουμε, πιάνοντας το νήμα από τις καλύτερες στιγμές των συλλογικών μας αγώνων των τελευταίων χρόνων, να αναμετρηθούμε με τις ανεπάρκειές μας, να δούμε κατάματα τον πραγματικό αντίπαλο, να πάρουμε τα ρίσκα μας. Να σκεφτούμε τη μάχη με τη διαθεσιμότητα, τους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ, τις καθαρίστριες, τους απολυμένους στην ΕΡΤ, τη μαζική ανυπακοή που έκανε κουρέλια την αξιολόγηση του Μητσοτάκη, την ναυαρχίδα τότε, της αντιμεταρρύθμισης στο δημόσιο. Αγώνες που νίκησαν, γιατί ξεκίνησαν όχι ως διαμαρτυρία, αλλά με αποφασιστικότητα και συνέχεια μέχρι τη νίκη. Οι αγώνες αυτοί είχαν κόσμο οργανωμένο σε επιτροπές και συλλογικότητες γύρω και μέσα στα σωματεία και δε λειτούργησε ο καθένας μόνος του. Με δράσεις – κινητοποιήσεις που είχαν χαρακτηριστικά διάρκειας, αποφασιστικότητας, σύγκρουσης, επιβολής του δίκιου τους, ξεπερνώντας την πεπατημένη. Με πανελλαδικό συντονισμό, απεύθυνση στην κοινωνία, με εμπιστοσύνη στη νομιμότητα των δικαιωμάτων τους και ξεπέρασμα της διατεταγμένης από το κράτος δικαστικής δίωξής τους ή προσπάθειας να τεθούν σε παρανομία. Οι αγώνες αυτοί δίνουν χώρο και αυτοπεποίθηση στους αγωνιζόμενους και τη δύναμη να νικούν.

Συνεχίζουμε το νήμα με τους σημερινούς αγώνες στην υγεία, το νικηφόρο ξεσηκωμό των γιατρών του ΕΣΥ την άνοιξη του 2015 ενάντια στην απληρωσιά, τις μάχες στην εκπαίδευση για προσλήψεις και ανοιχτά σχολεία στα προσφυγόπουλα, την κόντρα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στα λιμάνια, στο νερό και αλλού. Αγώνες που κρατάνε ανοιχτή την σύγκρουση με τα μνημόνια και αναζητούν την γενίκευση και την κλιμάκωση τους, την νικηφόρα διέξοδό τους.

Η “σκουριά”  του αστικοποιημένου  συνδικαλισμού και της γραφειοκρατίας.

Οι ευθύνες των ηγεσιών του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι μεγάλες και πολυποίκιλες. Στους εργαζομένους η απογοήτευση κυριαρχεί, ταυτόχρονα όμως με μια βουβή αγανάκτηση, οργή και αναζήτηση για το τι πρέπει να γίνει. Ψάχνουν για κάτι διαφορετικό, αναζητούν μια νέα αρχή.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από τον γραφειοκρατικό - κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό που κυριαρχεί σε ΓΣΕΕ και σε μια σειρά Ομοσπονδίες και σωματεία, αλλά εμφανίζεται ισχυρός και στην ΑΔΕΔΥ. Φάνηκαν τα όρια τους σε όλο το προηγούμενο διάστημα. Ας μην πλανιόμαστε πως θα κάνουν κάτι διαφορετικό τώρα.  Όταν η φωτιά του αγώνα θα ανάψει πάρα την θέληση τους, θα κάνουν τους πυροσβέστες πάλι.

Με την καθοριστική ευθύνη της ΔΑΚΕ και των δυνάμεων της ΠΑΣΚ, όπως και αν εμφανίζονται («Πρωτοπορία», ΔΗΣΥ, ΠΕΚ κ.ο.κ.), ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποδέχονται τον ευρωπαϊσμό, τα ιδεολογήματα της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, την αξιολόγηση, την ιδιωτικοποίηση και την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία του δημοσίου. Διασπούν τους εργαζόμενους κρατώντας στο περιθώριο την ελαστική εργασία, ενώ συναινούν στην εισβολή των εργολάβων στο δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ. Συναινούν στην υποταγή στην κερδοσκοπία του κεφαλαίου και ανάγουν την επιχειρηματικότητα σε θετική αξία. Και κυρίως αποδέχονται τη λογική του κοινωνικού εταίρου και της ταξικής συνεργασίας. Αυτό οδηγεί στη σταθερή άρνηση για αποφασιστικούς, διακλαδικούς και συντονισμένους αγώνες, συγκρουσιακή λογική, μαχητικές μορφές πάλης, που μπορούν να φέρουν σε δύσκολη θέση κυβέρνηση-ΕΕ-εργοδοσία. Σαν συνέπεια επενδύουν στον εκφυλισμό των διαδικασιών στα σωματεία και την αποστασιοποίηση των συναδέλφων. Βαδίζουν στη λογική της «διαπραγμάτευσης»-παζαρέματος και του «διαδρομισμού» στα υπουργεία και τα πολιτικά γραφεία, έναν καταστροφικό δρόμο που οδηγεί από την μία απώλεια στην άλλη.

Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΡΚΙ, μαζί τη ΔΗΜΑΡ) αναδεικνύεται σε νέα δύναμη του γραφειοκρατικού, κυβερνητικού συνδικαλισμού, προπαγανδίζει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την υποταγή στα μνημόνια, υπονομεύει την αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων, υποτάσσει τα πάντα στο γάντζωμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην εξουσία. Εμφανίζει σαν γραμμή της… «Αριστεράς» την ιδέα ότι μπορεί να εφαρμόσει τα τρία μνημόνια καλύτερα από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τον Σόιμπλε.

Για το βάλτωμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν φταίνε όμως μόνο οι κυβερνητικές παρατάξεις «παντός καιρού» και η εργοδοτική ΓΣΕΕ. Οι ευθύνες – παρότι όχι ίδιες – των παρατάξεων του ΠΑΜΕ και του ΜΕΤΑ είναι εξίσου σημαντικές για τη διατήρηση, ανοχή και αναπαραγωγή του γραφειοκρατικού, κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Το ΠΑΜΕ δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη του μαχόμενου εργατικού κινήματος να αντιπαλέψει και να ανατρέψει την αντεργατική πολιτική, γι’ αυτό δεν καταθέτει αγωνιστικό σχέδιο πέρα από τις 24ωρες της απλής διαμαρτυρίας, χωρίς αύριο και κλιμάκωση. Υποβαθμίζει τους πολιτικούς στόχους διεκδίκησης ενάντια σε χρέος, μνημόνια, ευρώ και ΕΕ που είναι η θηλιά γύρω από το λαό και ο δρόμος επιβολής της αντεργατικής λαίλαπας. Παραπέμπει τα πάντα στην κοινοβουλευτική - κομματική παρουσία του ΚΚΕ και στην προετοιμασία μιας «τελικής σύγκρουσης» στο αόριστο μέλλον, όταν ωριμάσουν οι αιωνίως ανώριμες συνθήκες. Ακόμα και το ιστορικό αίτημα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος για έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. το θεωρούν «καταστροφή» και το μεταθέτουν μετά "τη λαϊκή εξουσία". Λησμονούν όμως ότι τίποτα αγωνιστικό και καμιά λαϊκή εξουσία δεν ωριμάζει σε ένα λαό που χάνει κάθε μέρα σε δικαιώματα, ελευθερίες και ελπίδα για μια αξιοβίωτη ζωή.

Το ΜΕΤΑ βλέπει την ΕΕ τεχνοκρατικά, και περιορίζει τη ρήξη στη νομισματική της πλευρά, μεταθέτοντας την  έξοδο από αυτήν στη Δευτέρα Παρουσία. Γι αυτό μιλάει για παραγωγική ανασυγκρότηση και όχι για ρήξη με τις εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις, για επιστροφή στο κοινωνικό κράτος και παρέμβαση στους αστικούς θεσμούς. Δεν έχει ξεπεράσει ακόμα την οπισθοδρομική λογική των συναινετικών, αντιπροσωπευτικών προεδρείων με τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Το ΜΕΤΑ του Δημοσίου, αφού τρόμαξε να απογαλακτιστεί από το ΣΥΡΙΖΑ και την συνδικαλιστική του απόληξη, εξακολουθεί να «συγκατοικεί» με το ΜΕΤΑ του ιδιωτικού τομέα που στηρίζει απόλυτα την εργοδοτική, φιλοΕΕ και φιλοΣΕΒ πλειοψηφία της YES – ΕΕ, τη δοτή διοίκηση του ΕΚΑ (στέλεχος του ΜΕΤΑ είναι μάλιστα και ο διορισμένος από τα δικαστήρια πρόεδρος του).

Η κύρια ευθύνη όμως των δύο αυτών παρατάξεων είναι ότι εξακολουθούν να αρνούνται τον αναγκαίο συντονισμό και την υπερπολύτιμη κοινή δράση μέσα στο κίνημα. Δεν συμβάλλουν στη δημιουργία ταξικού κέντρου αγώνα με πρωτοβάθμια σωματεία, επιτροπές αγώνα, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, που θα άλλαζε τα δεδομένα της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Που με αγωνιστικό σχεδιασμό ανεξάρτητο από τη γραφειοκρατία και το συνδικαλισμό της ήττας, και κάτω από τον έλεγχο των ίδιων των αγωνιστών, θα μπορούσε να προχωρήσει στην αναγκαία κλιμάκωση της πάλης με προοπτική ανατροπής και νίκης. Συνεχίζουν να υποτάσσονται και να στηρίζουν το σχέδιο ήττας της ΓΣΕΕ Α.Ε. και της ΑΔΕΔΥ, αρνούμενοι ή κωλυσιεργώντας στην πράξη για συγκρότηση ανεξάρτητων, αγωνιστικών πρωτοβουλιών, με άμεσο στόχο τη γενική απεργιακή απάντηση και κλιμάκωση. Γι αυτό το ΠΑΜΕ συναίνεσε στο περσινό φιάσκο με τη 48ωρη απεργία φάντασμα για να μην τα χαλάσει με τη ΓΣΕΕ και τον Κατρούγκαλο. Γι αυτό με πρότασή του μετάθεσε την απεργία απέναντι στη δεύτερη αξιολόγηση και στήριξε τη γραμμή Παναγόπουλου-ΓΣΕΕ, ακυρώνοντας στα σωματεία που ελέγχει την απόφαση για πανεργατική απεργία στις 24/11 μαζί με την ΑΔΕΔΥ. Το ΜΕΤΑ στον ιδιωτικό τομέα στήριξε όλες αυτές τις ολέθριες και αδιέξοδες επιλογές. Και οι δύο δεν τολμούν να προτείνουν και να οργανώσουν γενική απεργιακή κλιμάκωση χωρίς τον … Παναγόπουλο.

Με αυτές τις θέσεις και την πρακτική τους τροφοδοτούν τους εργαζόμενους με απογοήτευση και ηττοπάθεια, όπως πριν λίγα χρόνια τους καλλιεργούσαν απατηλές προσδοκίες για την «κυβέρνηση της αριστεράς». Οι συναγωνιστές του ΠΑΜΕ και του ΜΕΤΑ πρέπει να σκεφτούν σοβαρά που οδηγούνται τα πράγματα με αυτές τις επιλογές τους.

ΟΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΚΙΝΗΣΕΙΣ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ!

Για να πάνε τα πράγματα αλλιώς … για την αντεπίθεση του μαχόμενου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος

Ο μόνος δρόμος για να εμποδιστεί και να ανατραπεί η ευρωμνημονιακή κόλαση που διαμορφώσαν και συνεχίζουν αυτοί που την στηρίζουν και την προωθούν, δεν είναι άλλος από αυτόν του πραγματικού ανυποχώρητου αγώνα των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, συνολικά του λαού και της νεολαίας.  Δεν μπορούμε να πάμε με μια από τα ίδια.

Αναγκαία προϋπόθεση για αυτό είναι ένα νέο ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο περιεχόμενο και τις μορφές του, στις κατευθύνσεις και τους στόχους του, στις δομές και τη συγκρότηση του. Και συνακόλουθα, η συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού πολιτικού μετώπου ρήξης, ανατροπής και σύγκρουσης με την ΕΕ, το ΔΝΤ και κάθε πολιτικό διαχειριστή αυτής της πολιτικής.

Ένα κίνημα που δεν θα συμβιβάζεται με το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σαν το τέλος της ιστορίας  (και μάλιστα πάνω στην κρίση του).

Ένα κίνημα ενωτικό, με διακλαδική λογική, με συντονισμό των αγώνων, που θα ενοποιεί τον κόσμο της εργασίας ξεπερνώντας διαχωρισμούς από τις σχέσεις εργασίας. Με αναβαθμισμένους πολιτικούς-συνδικαλιστικούς στόχους που είναι οι προϋποθέσεις για να δικαιωθούν οριστικά και σε όλη την έκτασή τους τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Που θα θέτει επιθετικά την απάντηση από εργατική και συνολική σκοπιά και δε θα συμβιβάζεται με τη μνημονιακή υπάρχουσα τάξη πράγματων. Που δεν θα δίνει τη μάχη από τη σκοπιά της υπεράσπισης του παλιού ή της εξαίρεσης των κλάδων από κάποια ακραία μέτρα.

Που θα πάρει οριστικά διαζύγιο από τον αστικοποιημένο – εργοδοτικό  συνδικαλισμό και όλες τις μορφές έκφρασης του, με την καταστροφική λογική της συναίνεσης με τον ευρωπαϊσμό, τον ανταγωνισμό και την αξιολόγηση, την ανταποδοτικότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις. Του παζαρέματος με τις κυβερνήσεις και της υπόκλισης στη λογική των «αναγκαίων θυσιών», πάντα για το λαό. Με την κομματική στοίχιση και την υποταγή στο διαδρομισμό στα υπουργεία, με όλα αυτά που οδήγησαν τις τελευταίες δεκαετίες δικαιώματα και κατακτήσεις από την μια απώλεια στην άλλη.

Ένα εργατικό κίνημα με τη δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων, που θα στηρίζεται πάνω στα αγωνιστικά πρωτοβάθμια σωματεία και επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, τις αγωνιστικές συλλογικότητες, συνδικαλιστές  και στον κάθε εργαζόμενο που θέλει να παλέψει για να σταματήσει και να ανατραπεί αυτή η πολιτική.

 Με κοινή δράση, μαζικό και μάχιμο συντονισμό. Με μαχητικές μορφές πάλης σε όλα τα μέτωπα, με στόχο τη νίκη και όχι την απλή διαμαρτυρία.

Πρόταση αγώνα

Ενάντια στην επίθεση κεφαλαίου-κυβερνήσεων και τα συνεχή μνημόνια!

Η δική μας οπτική φέρνει μπροστά και στο κέντρο τη διεκδίκηση της μόνιμης-σταθερής δουλειάς με δικαιώματα, τη μείωση του χρόνου εργασίας, την αύξηση μισθών, συντάξεων και όλων των αποδοχών για να ζήσουν οι εργαζόμενοι, τη δουλειά για τους ανέργους και όχι μια λογική για αντίσταση στις πιο βάρβαρες πλευρές, αγώνα για κάποια ψίχουλα, για φρένο στην ακραία φτώχεια, για υπεράσπιση κάποιων «κεκτημένων». Το περιεχόμενο που προβάλλουμε είναι στον αντίποδα της λογικής ενός κινήματος άσφαιρης διαμαρτυρίας και διαπραγμάτευσης της χειροτέρευσης των θέσεων των εργαζομένων. Προβάλει μια συνολική λογική διεξόδου και σύγκρουσης με τα ευρωμνημόνια που αναδιαρθρώνουν το κράτος στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του καπιταλιστικού κέρδους στις συνθήκες κρίσης για την μεγέθυνση της εκμετάλλευσης της εργασίας, της συρρίκνωσης έως και εξαφάνισης κάθε κοινωνικής παροχής.

Ταυτόχρονα παλεύουμε για τη συγκρότηση ενός ισχυρού πανεργατικού – παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και πάλης για να σπάσουν τα δεσμά με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού σε ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, ως όρο για να αποτινάξει οριστικά ο λαός μας τη βάρβαρη πολιτική των Μνημονίων που του επιβάλλονται.

Παλεύουμε και αγωνιζόμαστε για:

Την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων. Διεθνιστικό αγώνα, σύγκρουση και έξοδο από την φυλακή της ΕΕ και των δημοσιονομικών ευρωσυμφώνων. Έξω η τρόικα ΕΚΤ-ΕΕ-ΔΝΤ από την Ελλάδα μαζί με όλους τους παραμηχανισμούς της ΕΕ.

Διαγραφή του ληστρικού και τοκογλυφικού χρέους που επιβάλλει στο λαό μας νέες θηλιές.

Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Ο πλούτος στα χέρια των εργαζομένων. Κατάκτηση και διεύρυνση της εργατικής λαϊκής κυριαρχίας και του δικαιώματος του λαού να αποφασίζει για τις τύχες του. Απαλλαγή της χώρας και του λαού μας από όλα τα ιμπεριαλιστικά δεσμά!

Το μέλλον μας δεν είναι φτώχεια και ανεργία! Απαιτούμε και διεκδικούμε:

Κάλυψη των απωλειών στο εισόδημα. Κατάργηση όλων των μέχρι τώρα νόμων που μείωσαν μισθούς – συντάξεις – κοινωνικά επιδόματα. Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις,  συλλογικές συμβάσεις για όλους, άμεση επαναφορά  του 13ου και 14ου μισθού.

Να σταματήσει η καταλήστευση των εργαζομένων και του λαού από τη φορολογική επιδρομή. Κατάργηση των χαρατσιών, των κεφαλικών φόρων και των φορομπηχτικών νόμων. Δραστική μείωση της φορολογίας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Κούρεμα των χρεών των εργαζομένων σε κράτος, τράπεζες και οργανισμούς. Τέρμα στη ληστεία του τραπεζικού κεφαλαίου. Μπλόκο  στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις. Κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια κράτους - τραπεζών.

Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς ή στα 58 (άνδρες) και 55 (γυναίκες), 55 και 50 στα βαρέα. Ενιαία ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους-ες, χωρίς κατηγοριοποιήσεις.  Δωρεάν καλής ποιότητας, πρόνοια, περίθαλψη, υγεία, για όλους. Να χρηματοδοτηθεί ο ΕΟΠΥΥ με όλα τα αναγκαία κρατικά κονδύλια ώστε να καλύπτονται δωρεάν όλες οι εξετάσεις και θεραπείες. Η κοινωνική ασφάλιση δεν είναι «προϊόν», είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου!

Άμεση χρηματοδότηση όλων των ταμείων για να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους προς τους δικαιούχους. Όχι στη διάλυση της επικουρικής ασφάλισης και στη μείωση των εφάπαξ.

Επιστροφή των κλεμμένων στα ασφαλιστικά Ταμεία παλιότερα και τώρα. Να δώσει το Κράτος τα χρήματα που δεν έχει αποδώσει για χρόνια στα Ταμεία του δημοσίου. Τέρμα στην εισφοροδιαφυγή του κεφαλαίου. Ο έλεγχος των ταμείων να περάσει άμεσα στα χέρια των εργαζόμενων.

Όχι στη διάλυση των υπηρεσιών και το ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών

Μαζικές μόνιμες προσλήψεις στις δημόσιες υπηρεσίες για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες που καταρρέουν και η κάλυψη των τεράστιων κενών  σε υγεία – παιδεία – πρόνοια - ΟΤΑ-υπηρεσίες. Γενναία αύξηση των δαπανών για την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών.

Δωρεάν, δημόσια και υψηλής ποιότητας παιδεία, υγεία, περίθαλψη, ασφάλιση, δομές κοινωνικής πρόνοιας, πολιτισμό για όλο το λαό. Δημόσιες μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες με χαμηλό κόστος για το λαό. Να ανήκουν στο δημόσιο όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας  Να επιστρέψουν τώρα όλες οι επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με ακύρωση των σχετικών συμβάσεων χωρίς αποζημίωση για το κεφάλαιο.

Καμία ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση – εκχώρηση - συρρίκνωση των δημοσίων αγαθών δομών και υπηρεσιών και υπαγωγή τους στην καπιταλιστική κερδοφορία.

Κατάργηση της αξιολόγησης, της στοχοθεσίας και κινητικότητας και όλων των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων για  τη μετατροπή του δημοσίου σε Α.Ε.

Όχι στη δουλειά  λάστιχο, τη δουλειά χωρίς δικαιώματα, την εντατικοποίηση .

Κατάργηση των νόμων κάθε μορφής προσωρινής και ελαστικής εργασίας και προγραμμάτων δουλείας. Να μπει  τέλος στην ομηρεία των εργαζομένων συμβασιούχων όλων των μορφών . Μετατροπή τώρα όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου.  Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με ίδιες αμοιβές και  δικαιώματα.

Κανένας εργαζόμενος έξω από τα σωματεία. Εγγραφή όλων των εργαζομένων στα σωματεία με πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα, ανεξαρτήτως της σχέσης και του χρόνου εργασίας τους.

Μείωση του χρόνου εργασίας τώρα γενικευμένο 35ωρο και ανάλογη επαναφορά στους ειδικούς κλάδους. Για να δουλέψουν οι άνεργοι και η νέα γενιά!

Αντιτασσόμαστε στη νέα επιδρομή στα εργασιακά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Λέμε όχι στο χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης, τις ομαδικές απολύσεις, την κατάργηση των ΣΣΕ στα νέα μέτρα συνολικά του τρίτου μνημονίου και των προαπαιτούμενων της δεύτερης αξιολόγησης. Να μην περάσουν τα σχέδια για την απελευθέρωση των απολύσεων, την «αναμόρφωση» των συνδικάτων, την κατάργηση των απεργιών, τη στοχοποίηση όσων ιδρύουν σωματεία. κ

Αγωνιζόμαστε για τα  δημοκρατικά, συνδικαλιστικά  και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων.  

Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός σε όλους τους χώρους δουλειάς. Πλήρη δικαιώματα για συλλογικές διαπραγματεύσεις, κάλυψη όλων των εργαζομένων, ενημέρωσης και συνελεύσεων στους χώρους δουλειάς.

Πλήρες και καθολικό δικαίωμα όλων των συνδικάτων για κήρυξη απεργίας και όλων των μορφών εργατικής αντίστασης και πάλης, χωρίς περιορισμούς. Καμία κρατική, εργοδοτική ή δικαστική παρέμβαση στον τρόπο, τις μορφές και την απόφαση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους για αγώνες, απεργίες, κινητοποιήσεις.

Να καταργηθεί τώρα το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης εργαζομένων και κλάδων. Να σταματήσουν οι διώξεις σωματείων και συνδικαλιστών για τη δράση τους.

Διεκδικούμε   σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες 

Απόκρουση-ανατροπή της κλιμακούμενης αντιλαϊκής πολιτικής βίας και τρομοκρατίας, του μόνιμου κράτους έκτακτης ανάγκης. Κατάργηση των ΜΑΤ και των άλλων δυνάμεων καταστολής, καθώς και του συνδικαλιστικού της Ασφάλειας.

Πάλη ενάντια στη μιντιακή δικτατορία και στην πολιτιστική χειραγώγηση. Ανάπτυξη πολύμορφης ενημέρωσης και πληροφόρησης, διεκδίκηση εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στα ΜΜΕ. Ανάπτυξη, δημιουργία και διάδοση του εργατικού λαϊκού πολιτισμού.

Κατάργηση όλης της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας» και των νόμων που καταργούν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα.

Αντιπαλεύουμε το φασισμό, το ρατσισμό και την πολεμική απειλή 

Πάλη για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού. Να καταδικαστούν οι φασίστες δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής, μακρύ χέρι των αφεντικών απέναντι στους εργάτες, ντόπιους και ξένους.

Έξω από τα σωματεία οι φασίστες και οι «παρατάξεις»-παραμάγαζα της Χρυσής Αυγή.

 Καμιά συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Όχι στη διάθεση ελληνικού εδάφους, αέρος και εξοπλισμού για επεμβάσεις σε άλλες χώρες. Έξω το ΝΑΤΟ. Όχι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την Κύπρο. Να σταματήσουν οι πόλεμοι. Διεθνιστική αλληλεγγύη με όλους τους λαούς. Άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες, νομιμοποίηση στους μετανάστες. Ανθρώπινες και ελεύθερες συνθήκες για τη διαβίωση τους με πλήρη δικαιώματα. Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όχι στις «επαναπροωθήσεις», κατάργηση της επαίσχυντης ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Ανοιχτά σύνορα για πρόσφυγες και μετανάστες, δικαίωμα παραμονής και δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης στη χώρα προορισμού τους. Κατάργηση του Δουβλίνου Ι και ΙΙ, του Ευρωστρατού, της Frontex και των δυνάμεων ταχείας επέμβασης..

Τίποτα δεν τελείωσε και τίποτα δεν είναι όπως παλιά!

Απόφαση και αγώνας για τη δικαίωση του κόσμου της εργασίας.

Το λόγο έχουν οι αγώνες, τα δικαιώματα, οι ανάγκες και τα όνειρά μας!

Οι δρόμοι που ακολούθησαν τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις, όποιο πρόσημο κι είχαν, είναι αδιέξοδοι για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Με τις τρύπιες σημαίες του ευρωπαϊσμού, της «ανάπτυξης» και της ανταγωνιστικότητας, βρίσκονται σε πλαίσιο εξυπηρέτησης των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και των υπερεθνικών ενώσεων και οργανισμών, των ΕΕ-ΔΝΤ, που στηρίζουν την κυριαρχία τους. Το συνδικαλιστικό κίνημα -και στο δημόσιο- με την καταθλιπτική κυριαρχία των παρατάξεων που κινούνται στην ίδια πολιτική κατεύθυνση με όποιες παραλλαγές και αν εμφανίζονται, δεν μπόρεσε ούτε μπορεί να ανακόψει την αντεργατική σταυροφορία που οργανώνει η ΕΕ. Στο συνέδριο το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αναπαραχθούν και να συντηρηθούν οι μηχανισμοί τους, διαπλεκόμενοι με όλα τα αστικά κόμματα και την κυβέρνηση. Οι αντιμνημονιακές κορόνες και οι κοκορομαχίες είναι μέρος της πρώτης πράξης, ενώ στη συνέχεια στο ίδιο τραπέζι θα μοιράζουν μεταξύ τους οφίτσια και όλοι μαζί θα συναινούν, με τον ένα η άλλο τρόπο, στην πολιτική που μας εξοντώνει.

Σε αυτό το θέατρο δεν έχουμε ρόλο και ούτε θέλουμε να αποκτήσουμε.

Είμαστε κόντρα στο συνδικαλισμό της συναίνεσης και της υποταγής, της αναποτελεσματικότητας των αγώνων και της ήττας των εργαζομένων. Πασχίζουμε να ανοίξει μια νέα σελίδα για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Κατανοούμε και συμμεριζόμαστε την απογοήτευση το θυμό και την οργή του κόσμου που αναζητεί διέξοδο. Η απαξίωση της ΑΔΕΔΥ από τους συναδέλφους μας σε όλο το δημόσιο προέρχεται και από όλα αυτά και δεν είναι άδικη.

Με χαρτοπόλεμο και εικονικές μάχες δε νικάς πουθενά.

Θέλει πραγματικό, αποφασιστικό και ανυποχώρητο αγώνα και όχι άσφαιρα πυρά. Θέλει πολιτική βούληση και σχέδιο με μάτια στραμμένα στο μέλλον του κόσμου της δουλειάς. Πέρα και έξω από τα όρια που θέτει το σαπισμένο αστικό πολιτικό σύστημα και η εξουσία του. Θέλει τόλμη και θυσίες, να περπατήσεις σε δύσκολους και αδιάβατους δρόμους.

Για αυτές της μάχες και αυτούς τους δρόμους απλώνουμε το χέρι σε κάθε συνάδελφο -και στο συνέδριο- όπως κάνουμε πάντα. Για να ξαναποκτήσει ο συνδικαλισμός ρόλο στην οργάνωση της πάλης, για να μπει η συλλογική διεκδίκηση στην πρώτη επιλογή των εργαζόμενων ενάντια στην υποταγή, στην ανάθεση, στις «κυβερνητικές λύσεις». Για να σπάσει στην πράξη η ηγεμονία του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού στα τριτοβάθμια όργανα. Για την υπέρβαση της σημερινής κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα και την ανασυγκρότηση των συνδικάτων.

Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις-Κινήσεις-Συσπειρώσεις θέλουμε να συμβάλλουμε σήμερα στην αντιστροφή της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα: ή θα περάσει σε μια περίοδο αποφασιστικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση ή θα συνεχίσει να βυθίζεται στην κρίση και την ανυποληψία. Ή θα προωθήσει τη συνδικαλιστική ένταξη και έκφραση των ελαστικά απασχολούμενων ή θα συνεχίσει την πορεία εκφυλισμού του. Ή θα κάνει βήματα ενοποίησης της εργατικής τάξης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καταργώντας τους οργανωτικούς διαχωρισμούς ή θα ξεπεραστεί ολοκληρωτικά.

Οι αγωνιστές που συγκροτούμε τις Παρεμβάσεις - Κινήσεις – Συσπειρώσεις παλεύουμε για την αναγέννηση του ταξικού και χειραφετημένου αγωνιστικού συνδικαλισμού σε αντιδιαστολή με τον κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό αλλά και κάθε μορφή γραφειοκρατικού – κομματικού συνδικαλισμού.

Για ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που θα αξιοποιήσει τη δύναμη και το βάθος της εργατικής αντίστασης στην κατεύθυνση του αποφασιστικού, μαζικού, ανατρεπτικού αγώνα μέχρι τη νίκη.

Με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες, θα στοχεύσει στην ανατροπή της επίθεσης, στην απελευθέρωση από μνημόνια, χρέος, επιτροπεία, ευρωζώνη και ΕΕ. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις των ιδίων των εργαζομένων,  θα ορίσει την αναγκαία πορεία σύγκρουσης με τον κόσμο του κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις του, θα εκφράσει την ανάγκη για κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης που σαπίζει στην ιστορική του κρίση, και θα προβάλει την προοπτική της χειραφέτησης της εργασίας και μιας άλλης κοινωνίας.

Νοέμβρης 2016