Αντικαπιταλιστική ανατροπή: Αγώνας για το ψωμί και το όνειρο για δίκαιο κόσμο

[Διάλογος για την 3η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ]

 Γιώργος Κρεασίδης*

Η 3^η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται ενώ αναδεικνύεται το ερώτημα πώς μπορούν να νικήσουν οι αγώνες. Η συζήτηση σφραγίζεται επίσης από την αγωνία για το πώς δε θα γίνει ήττα του εργατικού κινήματος και της μαχόμενης Αριστεράς η ήττα της διαχειριστικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, με τον κυβερνητισμό και το «ούτε ρήξη ούτε υποταγή» με ΕΕ και κεφάλαιο.

Στις Θέσεις για τη συνδιάσκεψη, εντοπίζεται καταρχήν σαν βάση και αφετηρία για την ακραία αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ η κρίση του καπιταλισμού της εποχής μας. Είναι ο στόχος της ενίσχυσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου που οδηγεί στην αντεργατική σταυροφορία. Τα μνημόνια αποκαλύπτουν την ΕΕ, το οικοδόμημα που έστησε το κεφάλαιο της Ευρώπης για να διασφαλίσει την κυριαρχία του σαν μια φυλακή των λαών γεμάτη φτώχεια, αυταρχισμό και ρατσισμό, κομμάτι της ιμπεριαλιστικής μηχανής του πολέμου.

Σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχωρώντας στο τρίτο, πιο σκληρό μνημόνιο, οδηγεί την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία σε εξαθλίωση και είναι ορατός ο κίνδυνος να ζήσουμε μια στρατηγική νίκη του κεφαλαίου που θα αποτυπωθεί όχι μόνο στο επίπεδο ζωής και την ελευθερία, αλλά και στη συνείδηση των εργαζομένων.

Για να υπάρξει μια αντεπίθεση του εργατικού κινήματος ώστε να υπερασπιστεί και να κατακτήσει δικαιώματα, διεκδικώντας μια ζωή αντάξια της αξιοπρέπειας και μαζί των δυνατοτήτων και κατακτήσεων της ανθρώπινης εργασίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει την πρόταση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Είναι πρόταση που συνδέει την αντίσταση στην αντεργατική λεηλασία και την αναμέτρηση με τις αιτίες της. Που φυσικά δεν είναι η –υπαρκτή και ιστορικής σημασίας- προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψε το μνημόνιο, αλλά η θηλιά που σφίγγουν το χρέος, τα μνημόνια, το ευρώ και η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή μέσα από αυτή τη σύγκρουση επιδιώκει να αλλάξει το συσχετισμό, να αναδείξει μορφές οργάνωσης και πάλης, να ανοίξει δρόμο για τη συνολική αμφισβήτηση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Να αμφισβητήσει έμπρακτα το αδιέξοδο του αριστερού κυβερνητισμού και της καταστροφικής αυταπάτης ότι το αστικό κράτος και οι θεσμοί του, οι συμμαχίες-όρος ζωής της άρχουσας τάξης στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι δυνατόν να λειτουργήσουν ουδέτερα, αν όχι υπέρ του λαϊκού παράγοντα.

Σε αυτό το έδαφος, πέρα από την ιστορική ανάγκη να συνδεθεί ο αγώνας για το ψωμί με το όνειρο για ένα πιο δίκαιο κόσμο, θα συσπειρωθούν οι δυνάμεις και θα γονιμοποιηθούν οι ιδέες για το ξεπέρασμα του γερασμένου καπιταλισμού, τη σοσιαλιστική προοπτική και την κομμουνιστική απελευθέρωση. Ο δρόμος που προτείνουν οι Θέσεις αρνείται να χωρίσει την καθημερινή πάλη από την ανατροπή του καπιταλισμού. Όπως αρνείται και τη γραμμή ότι η επαναστατική στρατηγική γεννιέται σε κλειστά σχήματα και επιτελεία που αναζητούν συμπεράσματα και αναμένουν να ωριμάσουν οι συνθήκες και στο σήμερα αρκείται σε μια γραμμή που λέει «δεν πάει άλλο» ή περιορίζεται σε ό,τι θα δυναμώσει το κόμμα.

Σε μια συζήτηση, με τα στοιχεία αυτοκριτικής που βάζουν οι Θέσεις, η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να σταθεί στο μεγάλο ζητούμενο της συγκέντρωσης δυνάμεων. Πρώτο βήμα είναι η ίδια η ανασυγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της δημοκρατίας της και της δυνατότητας να έχει αυτοτελή πολιτική, ούτε συρραφή κοινών σημείων ούτε επιλογές που στηρίζονται επιλεκτικά.

Αναγκαία είναι και η προσπάθεια για το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και της συσπείρωσης της μαχόμενης Αριστεράς, σε μια κατεύθυνση ανάλογη με αυτή των πρωτοβουλιών για το ασφαλιστικό. Αυτός ο δρόμος μπορεί παράλληλα να διευρύνει σε μια ουσιαστική βάση την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ξεπερνώντας μονομέρειες που απολυτοποιούν τη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ξεπερνώντας επίσης μια πρακτική που παρά τις διακηρύξεις, βλέπει μόνο πρωτοβουλίες από τα πάνω, που είναι αναγκαίες, αλλά από μόνες τους κράτησαν τις πρωτοβουλίες μετωπικής συμπόρευσης στα ρηχά. Παρά τις ουσιαστικές σχέσεις που απέκτησε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν αξιοποιήθηκαν υπαρκτές δυνατότητες στη βάση των αγωνιστών ούτε υπήρξε η αναγκαία προετοιμασία για τις δυνάμεις που απελευθέρωσε η συστημική ολοκλήρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια συσπείρωση σε αυτή την κατεύθυνση και με κριτήριο το δέσιμο με τα εργατικά λαϊκά στρώματα και τη δυνατότητα πολιτικών και κινηματικών πρωτοβουλιών, μπορεί να συνεισφέρει στην αναγκαία υπέρβαση στην κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού πόλου που έχει ανάγκη η ανατρεπτική πάλη στην εποχή μας.

* μέλος της ΠΕ του ΝΑΡ

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 6.2.2016