ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ
ΟΡΓΑΝΟΥ ΑΝΤΑΡΣΥΑ 24/9/17
1.
Το
ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεδριάζει σε μια κρίσιμη συγκυρία γεμάτη δυνατότητες για την
αντικαπιταλιστική Αριστερά και το κίνημα συνολικά στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς
Από
την μια μεριά βρισκόμαστε μπροστά στην συνέχιση
/ κλιμάκωση της επίθεσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ στον λαό, με «άξονα» την εφαρμογή των μέτρων της
δεύτερης και το άνοιγμα της τρίτης αξιολόγησης, με αφήγημα την «επιστροφή στην κανονικότητα»,
δηλαδή την προκλητική ανακήρυξη σε «κανονικότητα» της διατήρησης και του
βαθέματος της μνημονιακής βαρβαρότητας.
Από
την άλλη η γενική κατάσταση του
καπιταλισμού δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ
δεν δείχνει σημάδια υγείας και αντίθετα βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα μιας νέας ύφεσης, ενώ οι
αντιθέσεις μέσα στους κόλπους των ιμπεριαλιστικών κέντρων δυναμώνουν. Αυτό
είναι το γενικό περίγραμμα της περιόδου.
Α. Για την διεθνή κατάσταση
2.
Ένα
περίπου χρόνο μετά την ανάδειξη Τραμπ στις ΗΠΑ, κλιμακώνεται η πολεμοκάπηλη
πολιτική απέναντι σε όποια χώρα θεωρεί αντίπαλο. Βενεζουέλα, Β. Κορέα, Ιράν
έχουν μπει στο στόχαστρο των ΗΠΑ, με τελευταίο δείγμα την ανατριχιαστική ομιλία
του Τραμπ στην ΓΣ του ΟΗΕ. Μέσα στις
ίδιες τις ΗΠΑ οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις οξύνονται. Οι αμφιβολίες για την
οικονομική πολιτική, για την ουσία της πολιτικής «Αmerica first», της
δυνατότητας να εφαρμόσει πολιτικές «προστατευτισμού» -όπως υποσχόταν- στην
εποχή της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης», η ευστάθεια του πολιτικού
συστήματος, οι σχέσεις με την ακροδεξιά, αλλά και η εξωτερική πολιτική (απόσυρση από την συμφωνία του Παρισιού για
το κλίμα, όξυνση της επιθετικής ρητορικής στα «ανοιχτά μέτωπα» με Ρωσία, Βόρεια
Κορέα, Κίνα, Ιράν κλπ) οξύνουν τις αντιθέσεις στους κόλπους του αμερικάνικου
κεφαλαίου ενώ δεν δείχνουν έως τώρα να μπορούν να εδραιώσουν την ηγετική θέση
του αμερικάνικου καπιταλισμού στο παγκόσμιο σύστημα.
Πολύ
επικίνδυνη παραμένει η κατάσταση και στην Μ. Ανατολή. Η διαφαινόμενη οριστική
ήττα και κατάρρευση του ISIS, και η εμπλοκή του ιμπεριαλιστικού παράγοντα
οδηγεί σε νέους ανταγωνισμούς: φέρνει πιο κοντά την αντιπαράθεση ανάμεσα στα
κράτη και τους συνασπισμούς κρατών που πολεμάνε στο Ιράκ και την Συρία για το
μέλλον ολόκληρης της περιοχής, ενισχύοντας και όχι αδυνατίζοντας τον πολεμικό
κίνδυνο! Άλλωστε τα μέτωπα στην περιοχή (απομόνωση του Κατάρ, πόλεμος στην
Υεμένη κλπ) παραμένουν ενεργά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστηρίζει το δικαίωμα του Κουρδικού
λαού στην αυτοδιάθεση και συγκρούεται με όλες τις δυνάμεις που εκβιάζουν για να
αναβληθεί το δημοψήφισμα στο ιρακινό Κουρδιστάν
Συνολικά
ο πολεμικός κίνδυνος αυξάνεται και οι παγκόσμιοι εξοπλισμοί κλιμακώνονται, εξέλιξη που
υπογραμμίζει την ανάγκη οικοδόμησης ενός
πλατιού, μαχητικού, διεθνιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού
κινήματος, για την ειρήνη, την αλληλεγγύη και την ισότιμη συνεργασία των λαών,
στο Αιγαίο, την Αν. Μεσόγειο, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο
Στην
άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η κρίση της
ΕΕ, με κορυφαίο σύμπτωμα το BREXIT,
κάθε άλλο παρά έχει ξεπεραστεί.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις προσανατολίζονται σε ενίσχυση της ολοκλήρωσης του
ιμπεριαλιστικού πυρήνα, την βαθύτερη θεσμοποίηση της καπιταλιστικής επίθεσης
(θέσπιση υπουργού οικονομικών), την γενικευμένη επιτροπεία για όλους, τις
«πολλαπλές ταχύτητες», την στρατιωτικοποίηση της ΕΕ. Για αυτό το αντιΕΕ ρεύμα θα ενισχύεται και η συμβολή μας σε αυτή
την μάχη αποκτά καθοριστική σημασία.
Οι
«λύσεις» που προτείνει η αστική τάξη έχουν συνήθως γρήγορη «ημερομηνία λήξης». O
Μακρόν προβλήθηκε ως ο άλλος «σωτήρας» - πρότυπο, για τον καπιταλισμό και την
ΕΕ. Όμως η δημοτικότητα του καταρρέει, και η εργατική αντίσταση δυναμώνει όπως
έδειξε η γενική απεργία και οι μαζικές διαδηλώσεις της 12 Σεπτέμβρη..
Οι μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις στο Αμβούργο ενάντια στη Σύνοδο των G20 το
καλοκαίρι, δείχνουν την δυνατότητα μιας νέας ανόδου των αντιστάσεων. Αλλά και
στην άλλη όχθη, στις ΗΠΑ, είναι χαρακτηριστικό ότι η φασιστική πρόκληση στο Σαρλότσβιλ τον
Αύγουστο με τη δολοφονία της Χέδερ Χάγιερ έβγαλε στους δρόμους ένα μαχητικό,
ενωτικό αντιφασιστικό κίνημα, όπου για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες μαζικά συνδικάτα
παίζουν πρωτοποριακό ρόλο (πχ το συνδικάτο των λιμενεργατών του Σαν Φρανσίσκο).