A. Διεθνείς εξελίξεις
1. Η συνεδρίαση του ΠΣΟ πραγματοποιείται σε μια κρίσιμη συγκυρία. Όσο κι αν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να εμφανίσει μια εικόνα σταθερότητας και επιτυχίας, η αλήθεια είναι ότι συνεχίζεται η πολιτική αστάθεια εξαιτίας της οικονομικής και πολιτικής κρίσης που βαθαίνει, των ενδοκυβερνητικών αντιθέσεων και της επίδρασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στο πολιτικό σύστημα, και πάνω από όλα εξαιτίας των αγώνων που συνεχίζονται, της εργατικής αντίστασης και του μαζικού αντιφασιστικού ξεσηκωμού.
Η κυβέρνηση επιδιώκει το τελευταίο χρονικό διάστημα να πείσει ότι «διαπραγματεύεται» να «μην υπάρξουν νέα μέτρα και νέο μνημόνιο» επικαλούμενη την «επιτυχία του πρωτογενούς πλεονάσματος». Όμως μέσα από την συζήτηση για την «κάλυψη του δημοσιονομικού κενού» διαμορφώνει το κλίμα για την συνέχιση και κλιμάκωση αυτής της πολιτικής, με νέα σκληρά, ποιοτικά αντιδραστικά μέτρα, ένα νέο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ένα νέο Μνημόνιο, με διατήρηση του εκβιασμού του χρέους
Το ερώτημα του αν θα περάσει ο νέος γύρος της επίθεσης ή οι εργαζόμενοι με την πάλη τους δεν θα αφήσουν να περάσουν τα μέτρα αυτά, θα επιβάλλουν να ξηλωθούν τα παλιά, να ανατραπεί η βάρβαρη πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και η δικομματική κυβέρνηση και συνολικά η επίθεση ανοίγοντας δρόμους αντικαπιταλιστικής ανατροπής αποτελεί το κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης το ερχόμενο διάστημα.
2. Οι διεθνείς εξελίξεις κάθε άλλο παρά οδηγούν σε μια σταθερή ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, που θα παράσερνε και τον ελληνικό καπιταλισμό σε μια έξοδο από την τωρινή κρίση και ύφεσή του. Αντίθετα, έρχονται να υπογραμμίσουν το βάθος και τις επιπτώσεις της κρίσης. Η ανάδειξη του χρέους των ΗΠΑ, της πιο ισχυρής καπιταλιστικής οικονομία του πλανήτη σε παράγοντα οικονομικής και πολιτικής αστάθειας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η συνέχιση της ύφεσης και το λίμνασμα της ευρωζώνης, η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης των BRICS επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα.
3. Παράλληλα οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί εξακολουθούν να αναταράζουν τις διεθνείς σχέσεις, παρά τις εξάρσεις και τις υφέσεις που εμφανίζουν. Οι εξελίξεις σε σχέση με τη Συρία φέρνουν στο προσκήνιο τις σοβαρές αντιφάσεις της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Από την μια η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κλιμακώνεται, όμως προσκρούει τόσο στα εσωτερικά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όσο και στις διεθνείς αντιπαραθέσεις, την ενίσχυση του ρόλου των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων αλλά και την άνοδο του ρόλου των λαϊκών κινημάτων στην περιοχή.
Η ελληνική κυβέρνηση προσκολλάται στην πιο επιθετική ιμπεριαλιστική στρατηγική. Η όλο και βαθύτερη συγκρότηση του άξονα Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ οξύνει τους ανταγωνισμούς, προδιαγράφοντας αρνητικές εξελίξεις στην περιοχή, που πιθανά συμπεριλαμβάνουν και ένα νέο «σχέδιο Ανάν», στα πλαίσια της ευρύτερης πολιτικής τους για την «νέα Μέση Ανατολή».
